رواية عشق الفهد
الفصل الخامس والثلاثون
والسادس والثلاثون
بقلم منه ياسر محمد
_انتو بتعملوا اي انا سمعت كل حاجه حصلت فى البيت ده معقوله ده بيت محمود الرافعي...
مريم: بابا....
استاذ محمود: بتعمل اي يافهد وانتي يارهف هما دول عيال الرافعي ييقتلوا فى بعض هي دي العيله....
رهف: قتلت امي ياعمى
استاذ محمود: سيبى المسدس يارهف وانت يافهد سيبوا... دخلت الشرطه واخذت عمار ومدام ناديه.... وخرجوا من الڤيلا...
استاذ محمود: الشرطه اللى تتعامل معاهم... ركضت مريم الى احضان ابيها وهي تبكى...
استاذ محمود: بس يامريم اهدي
مريم: عمرى ماكنت اتخيل انو دي امي..
استاذ محمود: حسابها مع الشرطه هيعرفوها كويس....
استاذ محمود: يلا يارهف تعالى ياحبيبتي....تجمعت كل العائله ودخلوا الڤيلا وجلسوا..
كانت رهف تبكى واخذها استاذ محمود الى احضانه وكان يهدئها...
مريم: هي قتلت جوزي ياحسام.... ضمها حسام وكانت عيناه تملئها الدموع... وبعد مرور وقت الجميع هدئوا ودخلوا غرفهم الا شخص واحد كان بداخله نار تشتعل كان لا يعرف الراحه...
كان يجلس فى غرفته..
_كل حاجه رجعت بس هي لا ازاي هقدر اعيش من غيرك وحشتيني اوى اوى بجد
____________________
رهف: عمو محمود لازم نلاقى عشق
مريم: انا عارفه مكانها
رهف: قولى فين بسرعه
استاذ محمود: استني يارهف انا جاي معاكي.... وبعد مرور وقت وصلوا الجميع الى المنزل..
عشق: مين
رهف: افتحي ياعشق انا رهف
عشق: نعم.. فتحت عشق وهي تنظر لها بعصبيهه.
عشق: نعم اي اللى عرفك مكاني...
استاذ محمود: وحشتيني ياعشق
عشق بابا...دخلت عشق داخل احضانه وكانت تبكى...
عشق: وحشتني اوى اوى يابابا كنت فين وسايبني لوحدي كل السنين دي يابابا اتحرمت منك ليه... كانت بتبكي عشق وتصرخ...
استاذ محمود: حبيبتي اهدي
رهف: يلا ندخل جوه احسن يلا دخلوا جميع واغلقت رهف بابا المنزل...
رهف: اسمعي ياعشق وعايزاكي تركزي اوى فى الكلام ده تمام
____________________
حسام: اي يادكتور اي اللى حصلها فجأه كدا
مبروك: المدام حامل
حسام: اي
مريم: مبروك ياحسام
_الف مبروك يااستاذ حسام
حسام: الله يبارك فيك يادكتور...
مريم: هتبق اب ياحسام
حسام: محمد هيبق لي اخ
مريم: هو فين محمد
حسام: اهه بيلعب هنا
مريم: مش مصدقه مبسوطه
حسام: ولا انا ربنا يخليكي ليا ياحبيبتي
مريم: الفرحه بتبتدي ترجع تاني ياحسام
مريم: بحبك
حسام: وانا كمان ياروح قلبى...
_________________
رهف: اظن انك عرفتي الحقيقه ودي حاجه تخصك عايزه ترجعي لفهد ولالا
استاذ محمود: فهد بيتعذب عشانك ياعشق مش عارف يفرح من قلبه
عشق فهد مش هيسامحني
استاذ محمود: اللى بيحب بيسامح يابنتي وفهد مش بيحبك لا ده بيعشقك اوى احنا هنسيبك دلوقتى فكرى وارجعي هاااا
عشق: حاضر... خرجت رهف واستاذ محمود...
عشق: قالى محتاجلك وانا مسمعتش قالى متسبنيش ازاي ياربى انا عملت كدا فهد كان من اول يوم فى جوازنا بيحاول يعرف مين االسبب فى دمار العيله وانا دمرت كل حاجه كل حاجه ليههه ياااارب ليهههه
فى الصباح...
استاذ محمود: لو عشق مجتش هروح ا..
رهف: عشق جت ياعمو...
عشق: فهد فوق
رهف: اه فوق اطلعى يلا
عشق: حاضر...
رهف: زينه خدي شنطه المدام عشق وطلعيها اوضتي دلوقتى....
حاضر.... دخلت عشق غرفتها رأته نائم ودموعه على وجه...مسحت عشق دموعه وجلست بجانبه وضعت رأسها على صدره وكانت تبكي ومتمسكه به...
عشق: سامحني عشان خاطرى سامحني انا غلطانه عارفه سامحني يافهد.... ضمته عشق ثم فاق فهد وكان ينظر لها دفنت عشق رأسها داخل احضانه وكانت تبكي..
عشق: فهد سامحني عشان خاطرى انا اسفه اوى اوى يافهد والله كنت فهماك غلط فهد انا بحبك متسبنيش
فهد: انتي مسمعتنيش قبل كده
عشق: بس... فهد: وانا مش هسمع
عشق: اي
part 36
عشق الفهد
فهد: بعصبيه اطلعى برهه
عشق: فهد اسمعني
فهد: برهههه
عشق: فهد عشان خاطرى اسفه والله.. امسكها فهد بقوه قائلا انتي عارفه انا كنت عامل ازاي انا كنت بموت انا مكنتش بشتغل انا كنت شبه الميت انا مش عارف افرح.. كانت عشق قد انهارت من البكاء..
عشق: اسفه والله اسفه والله انا غلطانه عارفه بس بحبك والله بحبك يافهد تعرف انا مكنتش بنساك لحظه والله انت كل حاجه بالنسبالى خلينا نفضل مع بعض يافهد....
فهد: برهههه
عشف: فهد
فهد: بره يلاااا... خرجت عشق وهي تبكى...
مريم: اي
عشق: مفيش فايده انا هدخل اوضه ماما عايزه الشنطه هناك...
مريم: طيب اهدي بس...
فى المساء...
استاذ محمود: يعني ينفع اللى انت عملته يافهد
فهد: هي غلطت
استاذ محمود: كلكوا ولادي تمام وانا عايز اصلح كل حاجه حصلت
فهد: عايز وقت عشان انسى
استاذ محمود: متقساش عليها يافهد هي شافت كتير اوى فى حياتها وغلطتي اني سبتها مع عم خالتك والكلب عمار...
فهد: صح
استاذ محمود: ربنا يجمعكوا على الخير اه صح مريم حامل
فهد: بجد
استاذ محمود: اه ربنا يتمم على خير
فهد: يارب...وبعد مرور وقت كان فهد يفكر فى عشق ثم خرج من غرفته متجها اليها...
كانت عشق تجلس وتبكى وهي تتذكر كيف كانت تتصرف مع فهد... ثم شعرت بأيد تضمها من الخلف... شاهدته عشق كانت مثل الطفله دخلت فى احضانه وتمسكت به لم تصدق انه جاء لم تصدق ان القصه لم تنتهي...
عشق: فهد
فهد: شش تعالى معايا.. حملها فهد بين زراعيه وكانت عشق عيناها تملئها السعاده... ثم دخلوا غرفتهم...
فهد: مش مصدق انك معايا بجد
عشق: ربنا يخليك ليا انا عمرى ماهزعلك تاني
فهد: وحشتيني اوى اوى
عشق: وانت كمان فهد انا ظلمتك اوى وجيت عليك وسبتك وقت ماكنت عايزني عشان خاطرى سامحني
فهد: شش بحبك اوى....
فى الصباح..
فاق فهد وجدها داخل احضانه متمسكه به ابتسم فهد كانت السعاده لا توصف بينهم....
عشق: صباح الخير
فهد بهمس: صباح النور
فهد: اه صح مريم حامل
عشق: اي ده بجد
فهد: اه
عشق: حلو هباركلها لما انزل
فهد: لسه مش نازلين دلوقتى خليكي جنبى شويه
عشق بضحك: حاضر ...
____________
رهف: لالا ياعمو على فكره بقا انت مش بتعرف تلعب كويس
استاذ محمود: اناا اناا
مريم: بابا رهف كسبت
استاذ محمود: رهف لفى تاني
رهف: حاضر
مريم: اهو
استاذ محمود: انصبوا عليا بقا ده انا حريف
مريم: حريف اي
حسام: لالا متحاوليش معاه
مريم: يابابا
استاذ محمود: يحيااا العدل كسبت
رهف: والله ماحصل انا مش لعبه تاني..
استاذ محمود: حتي اللعب مش عارفين تلعبوا اي الخيبه دي
رهف: شكرااا يامصر
استاذ محمود: اهلاا حبايبى وصلوا
رهف: اهلا ازيك ياعشق
عشق: الحمدلله
فهد: اي ياكينج منور بتعمل اي بس
استاذ محمود: بلعب
فهد: اي
استاذ محمود: تعالى العب
فهد: ثواني بس انت مروحتش الشركه وقاعد تلعب يرضى مين الكلام ده
استاذ محمود: تعالى بس انا قولت هريح اسبوع وهبق انزل الشركه... جلست عشق بجانب والدها وضمته قائلا خليك على طول
فهد: ونبى وانا اي يعني
استاذ محمود: بنتي حبيبتي امشى يالا
فهد: حلو اوى اتفقتوا انتو كدا
مريم: يعيني... ايهههه ده اي اللى وقع ده
فهد: اي ده فى اي جوه
مريم: حسام هو محمد فين
حسام: كان نايم جوه... ركضت مريم الى غرفتها وعندما فتحت الباب شاهدت ابنها الصغير فى الارض...
مريم: محمد حصلك اي يامحمد قوووم محمد.. حسااااام....