سِليمة
بقلم ميمي عوالي
الفصل الخامس عشر
فى بيت عبد العزيز بعد ما اتجمعوا كلهم على الغدا ، عبد العزيز سأل على سهير ، فمسعدة بلغته باللى سهير قالتهولها ، و الكل سمع و ماحدش علق
لكن سِليمة ملامحها زى ما تكون استريحت لما عرفت انها مشيت ، و برضة رحيم كان واخد باله من ده ، بس ابتدى يبقى عنده فضول يعرف السبب ، خصوصا انها كانت دايما بتنصحه انه يسيب سهير تقرب من ولادها و مايمنعهاش عنهم ابدا و مابقاش فاهم ايه سر تغييرها ده
ناهد ميلت على سِليمة و قالت لها بخفوت : الهى ما تعيدها تانى
سِليمة بصت لناهد و قالت لها بخفوت مماثل : ادعيلها ربنا يهديها هى و اخوها
ناهد بامتعاض : و ايه اللى فكرك بالزفت ده دلوقتى ، افتكري لنا حاجة عدلة الله لا يسيئك احسن ده بييجى على السيرة
سِليمة ضحكت على كلام ناهد و التفتت لخالها و قالت له باهتمام : كنت عاوزة اسألك على حاجة يا خال
عبد العزيز : اسألى يا بنتى ، عاوزة تسألى على ايه
سِليمة : هو يعنى ابويا الله يرحمه ، كان مقطوع من شجرة ، يعنى ما كانلوش قرايب خالص
عبد العزيز : ابوكى يا بنتى كان تاجر بمخلة ، و اللى اعرفه انه كان يتيم من صغره ، و كان ولاد الحلال بيراعوه لحد ما شد عوده شوية و ابتدى واحدة و احدة يجرى على اكل عيشه و هو بيتنقل من مكان لمكان
سِليمة بتأثر : يعنى كان وحدانى و مالوش حد .. الله يرحمه
رحيم : الشيخ مدبولى قاللى انه اندفن فى ميت كنعان ، كنتى بتزوريه بقى على كده يا سِليمة
سِليمة بنحنحة : قليل اوى ، يعنى بتاع مرتين تلاتة كده ، لكن كنت دايما و انا معدية من قدام الترب اقراله الفاتحة و ادعيله من بعيد لبعيد
عبد العزيز : الدعوة بتوصل يا بنتى و لو من اخر بلاد الله
سِليمة : ايوة ، و عشان كده كنت دايما ادعى لامى ورا كل صلاة رغم انى ما اوعالهاش و لا اوعى لشكلها
عبدىالعزيز : انا عندى صورة قديمة اوى لامك و هى اصغر منك كده
سِليمة بفرحة : جد يا خال
عبد العزيز : ايوة جد ، ابقى فكرينى ادور لك عليها
كان عبد العزيز خلص اكل و قام من على السفرة ، فسِليمة قالت له بمرح : طالما خلصت اكلك بقى يا خال دور لى على صورة امى
عبد العزيز ضحك وقال لها : طب اما اشرب الشاى هطلع ادور لك عليها
سِليمة بتمنى : يارب تلاقيها
ناهد : تعرفى … لو بابا مالقاش الصورة ، اكيد سليم جوز نبيلة هيبقى عنده ليها صور كتير
رحيم : هبقى اكلمه و اخليه يبعتهم لو عنده
سِليمة و هى شبطانة زى العيال الصغيرين : ااه بالله عليك يا رحيم و تطلع لى عليهم
رحيم بضحك : مش لما يلاقيهم الاول
فى اوضة رحيم بالليل و رحيم بيستعد للنوم ، كانت سِليمة يادوب مخلصة الورد بتاعها و بتقفل المصحف ، فسمعوا خبطة صغيرة على الباب و صوت عبد العزيز و هو بينده على سِليمة ، فسِليمة ردت بصوت عالى و راحت تفتح الباب و هى بتقول : ايوة يا خال حاضر
و لما فتحت لقت عبد العزيز مدلها ايده بصورتين قدام اوى و قال لها : خدى يا ستى ، لقيتلك الصورتين دول و لو لقيت تانى هجيبهملك
سِليمة اخدت منه الصور بفرحة و شكرته و رجعت اوضتها قعدت على السرير و هى بتنقل عينبها ما بين الصورتين ، فرحيم مد ايده اخد منها واحدة و قعد جنبها يتفرج عليها و قال لها : تعرفى انك شبهها اوى
سِليمة بابتسامة : ايوة صح ، و خالى قال لى كذا مرة انى اشبهها اوى
رحيم و هو بيمسك ضفيرة شعرها : بس انتى شعرك اطول
سِليمة : يمكن عشان هى فى الصورة دى شكلها اصغر منى بكام سنة
رحيم اخدها فى حضنه و قال لها : ايه اللى فكرك بيها هى و ابوكى النهاردة
سِليمة : مش عارفة ، بس يمكن عشان حصل موقف كده النهاردة
رحيم : موقف ايه
سِليمة : الحاجة عايدة المحفظة اللى فى الدار ، كانت بتحكيلنا على بنتها اللى اتخطبت ، و ان حصل مشكلة بينها و بين خطيبها ، فجوز الحاجة عايدة صمم انه يفسخ الخطوبة لما عرف ان حماة بنته مابتعاملهاش كويس
رحيم باستغراب : و ايه دخل ده بانك افتكرتى عمتى و جوزها النهاردة
سِليمة بشرود : يعنى ، فكرت مع روحى و قلت يا ترى لو كان ابويا و امى عايشين وقت ما اتقدملى السيد و اللا وقت ما اتعمل فيا اللى اتعمل فى جوازى ، كانوا ممكن يعملوا ايه
رحيم سكت شوية و هو بيتأمل ملامحها اللى باين عليها الحزن و بعدين قال لها : ايه اللى فكرك بكل الكلام ده دلوقتى
سِليمة : ما انا قلتلك ، كلام الحاجة عايدة عن بنتها ، كنت دايما اسمع الناس و هى بتقول ان الاب عزوة بنته و سندها ، بس كان بالنسبة لى مش اكتر من كلام و بس ، ما انا اصلى ما جربتش ، و لما سمعتها النهاردة ، لقيتنى بقرالهم الفاتحة و بدعيلهم وبقول يا ترى لو كانوا موجودين كان هيبقى حالى ايه دلوقتى
رحيم : و هو انتى مش عاجبك حالك دلوقتى
سِليمة بابتسامة رضا : و هو انا كنت احلم ابقى كده فى يوم من الايام
رحيم : اومال ايه بقى لازمته تقليب المواجع ده
سِليمة : لازم دايما افتكر عشان احمد ربنا بدل المرة الف مرة على عوض ربنا اللى اتنعمت بيه بعد السنين دى كلها
رحيم باسها من راسها و قال لها : تعرفى انى من ساعة ما شفتك و انتى واخدة فهمى فى حضنك و بتجرى بيه عشان توديه للدكتور و انا وقعت فيكى لشوشتى
سِليمة بضحك : فيا انا ، ماشفتكش وقعت يعنى
رحيم حضنها اوى و قاللها : زى ما بقول لك كده ، رغم انى يمكن مالحقتش اشوف ملامحك اوى غير لما عبد الهادى كان بيتكلم مع الدكتور ، بس لقيتنى عمال ابصلك و اتأمل فيكى و انتى عيونك كلها كانت على فهمى و زى ما تكون روحك متعلقة بروحه ، ساعتها بقيت مستغرب اوى ، و قلت سبحان الله ، اهو لا منك و لا من دمك ، و رغم كده كنتى اكنك امه اللى ولدته من بين ضلوعها
سِليمة بحزن : طول عمرى و ربنا زارع فى قلبى محبة العيال الصغيرين ، و لما شفت فهمى و فاطمة و عرفت انهم يتامى زيى ، قلبى حنلهم فى ساعتها
رحيم : انا كمان قلبى حنلك من ساعة ماشفت حنيتك و لهفتك عليهم ، و لما شفت حبهم ليكى و اد ايه متعلقين بيكى ، عرفت ان خبك ليهم حب صادق مش مجرد كلام بيتقال و خلاص
رحيم فرد ضهره و هو لسه واخدها فى حضنه و قال لها : وقتها قارنت بينك و بين سهير ، اللى رمت بناتها و ما حاولتش حتى تسال عنهم و لا تهتم بيهم
سِليمة بتردد : بس انت مش ملاحظ انها ابتدت تعمل غير كده
رحيم بسخرية : و انتى ما اخدتيش بالك انى مش مصدقها
سِليمة بانتباه : طب لو هى مش صادقة فى اللى بتعمله دلوقتى ده ، تفتكر تكون نيتها ايه
رحيم : الحقيقة لحد دلوقتى مش عارف
سليمة بخفوت : مش يمكن عاوزة ترجعلك و بتعمل كده عشان تحنلها و تردها من تانى
رحيم بصلها اوى بجمود و فجأة انفجر فى الضحك لدرجة انه قعد يكح جامد و سِليمة قامت بسرعة جابت له ماية ، و بعد ما ابتدى يسيطر على نفسه من تانى قعد على طرف السرير و قال : و يا ترى بقى ظنك ده هو اللى مخليكى متضايقة من وجودها الفترة دى
سِليمة و هى بتحاول تهرب من عينيه : و مين قال ان متضايقة من وجودها
رحيم : ما انتى لو ضحكتى على الدنيا كلها مش هتضحكى عليا ، انا ببقى واخد بالى اوى من تعبيرات وشك و هى موجودة ، مش دى ابدا ملامحك اللى كنتى بتحاولى تقنعبنى بيها انى ارحب بوجودها وقت ما تحب تبقى موجودة عشان خاطر مريم و نورا ، و انها مهما ان كان ام ، و انها اكيد هيجيلها وقت و تفوق ، و انها و انها و انها ، انتى بقيتى تشوفيها وشك يتقلب مية و تمانبن درجة فى ثوانى
سِليمة بخفوت : لانهم مش حابين وجودى هنا
رحيم بفضول : هم مين دول
سِليمة : سهير و سامى و ….
رحيم بانتباه : كملى و مين تانى
سِليمة و هى باصة لرحيم : و ربيع و ليلى
رحيم فتح لها دراعاته و هو بيقول لها : تعالى
سِليمة راحت قعدت فى حضنه من تانى و رحيم كمل كلامه و قال : انا عارف ان ربيع و ليلى مختلفين كتير عنى انا و ابويا وباقى اخواتى ، بس صدقينى .. ربيع يمكن مادى حبتين تلاتة ، بس بيحبنى و بيحب اخواته ، و مهما حصل اوعى تخافى منه
سِليمة : طب و مراته
رحيم بتنهيدة : المشكلة الحقيقية فعلا فى مراته ، هى اللى على طول بتنخر فى ودانه ، و الدوى على الودان امر من السحر ، بس برضة اوعى تقلقى من ربيع ، ربيع كبيره كلمتين يقولهم وقت نرفزته و بعد كده بينزل على مافيش
سِليمة : طب و سهير و سامى
رحيم بانتباه : دول بقى اللى لازم فعلا ناخد بالنا و حذرنا منهم يا سِليمة ، سامى من زمان ما بيحبنيش ، و خصوصا من ساعة ما هربت نادية منه ، و كمان كنت رافض جوازته من ناهد و كنت بحاربها بكل قوتى ، لولا ان ناهد كانت مستسلمة و خايفة على امى الله يرحمها و على ابويا ، و خصوصاً ان سامى كان بيهدد انه هيعمل فضيحة و الناس كلها تعرف ان نادية هربت
سِليمة باستغراب : و هى الناس ما عرفتش
رحيم : ماحدش حكى حاجة ، و عشان كده الموضوع ما اتعرفش
سِليمة : و ماحدش سأل على نادية و اللا استغرب انها مش موجودة
رحيم : قلنا انها جالها عريس خدها و سافر ، و ان كل حاجة حصلت بسرعة و اننا ماعملناش فرح عشان العريس كان عنده ظروف
و طبعا سامى كان مستغل الحكاية دى و كل ساعة و التانية يلمح انه ممكن فى اى لحظة يعمللنا بيها قلق ، و عشان كده ناهد كانت خايفة على امى و ابويا
سِليمة : و لما الموضوع ماحصلش فيه فضايح من البداية .. ليه ربيع كان كل شوية يقول على عبد الهادى و نادية انهم فضحوهم فى البلد
رحيم بتنهيدة : لان مراته فهمته ده ، لازم تفهمى ان اى مشكلة ممكن تيحى من ورا ربيع تبقى ليلى هى السبب فيها ، قعدت تقول له الناس و مش الناس ، لحد ما فى مرة كانوا هنا و برضة قعدت ترمى بكلام اهبل قدام امى ضايقها ، و كانت وقتها ابتدت علاقتها ترجع من تانى مع نادية الله يرحمها و كانت بتتكلم معاها فى التليفون ...فوقتها
فلاش باك
ليلى بغيظ : ازاى يعنى يا طنط تتكلمى معاها عادى كده بعد اللى حصل منها ده كله
ام ربيع : لانها بنتى يا ليلى ، و لا هتستغنى عنى و لا انا عمرى هستغنى عنها
ليلى : بس مش بعد الفضايح اللى حصلت بسببها دى كلها
رحيم كان راجع من برة و سمعها فقال لها : و حصلت امتى الفضايح دى بقى يا مراة اخويا
ليلى بزهق : من يوم ما هربت مع صاحبك يا سى رحيم
رحيم : اولا نادية ما هربتش ، لان انا اللى مجوزها باديا لصاحبى زى ما بتقولى كده ، و ماحدش اصلا يعرف عننا حاجة
ليلى بسخرية : ده بس متهيألك ، لكن احب اقول لك ان كل البلد عارفة
رحيم : ادينى مثال كده ، مين بالظبط اللى عارف
ليلى : ابسطهم اهلى
رحيم : و طبعا انتى اللى عرفتى اهلك ، يعنى طلعتى سر جوزك برة ، و اللى كان المفروض تبقى ستر و غطا عليه ، لكن بدل كده راحة تفشى سره و كمان تعايريه بيه بعد كده ، لكن احب اقول لك ان اختى ما هربتش ، لانها ما عملتش حاجة غلط ، نادية ماعملتش اكتر من انها اختارت حياتها اللى عاوزة تعيشها و بس
عودة ن الفلاش باك
رحيم : يعنى الفضايح دى كانت عبارة عن شوية كلام دخلته ليلى فى دماغ ربيع و رامى ، بس الشهادة لله سلوان فضلت ورا رامى لحد ما قلبه صفى و راق ، لكن ربيع …. ما باليد حيلة
سِليمة بتردد : بس برضة ما قلتليش
رحيم : ماقلتلكيش على ايه تانى
سِليمة : سهير
رحيم بفضول : هى عملت لك حاجة
سِليمة بلخبطة : لا ، لا طبعا ، هتعملى ايه يعنى
رحيم مد ايده رفع بيها وش سِليمة و بص فى عينيها اللى كانت بتهرب منه و قال لها : امممم ، سِليمة بنت عمتى رقية .. تربية الشيخ مدبولى بتكذب عليا .. يا ترى ليه
سِليمة و هى لسه بتهرب من عينيه : و هكذب عليك ليه بس يا رحيم
رحيم بحزم : بصيلى فى عينى و قوليلى انى غلطان
سِليمة الامتعاض ملى ملامح وشها و قالت له بزهق : لا يا رحيم مش غلطان ، بس انا مش عاوزة اقول لك ، لانى مش عاوزة مشاكل بينك و بينها بسببى ، لانى عارفة انها ممكن توقع بينى و بين مريم و نورا
رحيم اتعدل و خرج سِليمة من حضنه و بصلها بجدية و قال لها : و انا مش هعرف اتعامل معاكى عادى طول ما انا عارف انك مخبية عنى حاجة
سِليمة عيونها دمعوا و بقت زى اللى بين نارين ، فرحيم نفخ جامد و سابها و قام وقف و قال لها : براحتك ، انا مش هغصبك تحكيلى و لا تقوليلى حاجة ، تصبحى على خير ، و سابها و راح ناحية ما بينام و نام و اداها ضهره
سِليمة زى اللى اتصدمت من موقف رحيم و مابقيتش عارفة تعمل ايه ، لكن كل تفكيرها بقى منصب ان رحيم هينام و هو زعلان منها ، فمسحت دموعها بسرعة و طلعت على السرير قعدت وراه و قالت بصوت مبحوح : انا هحكيلك على اللى حصل بالظبط ، بس قبل ما احكيلك ، عاوزاك تحلف انك ما تعملش مشكلة
رحيم التفت لها و فال : انا ما بحلفش يا سِليمة ، و لو مش عاوزة تحكى ما تحكيش ، انا ما اجبرتكيش تقولى حاجة
سِليمة بامتعاض : و هو انت لما تنام زعلان منى تبقى ما بتجبرنيش يا رحيم
رحيم ادالها ضهره تانى و هو بيحاول يدارى ابتسامته و قال : و الله انا لقيتك مش عاوزة تتكلمى فقلت اسيبك براحتك
سِليمة : شفت ، اديك اهو زعلان و كمان مش عاوز تتكلم معايا
رحيم و هو لسه على وضعه : كل واحد ينام على الجنب اللى بريحه
سِليمة و هى بتعيط : ما هو انت لو عملت مشكلة مع سهير بسببى .. البنات ممكن تكرهنى يا رحيم ، و انا مش عاوزة ده يحصل ابدا
رحيم اتنهد و اتعدل و قال لها : و انا مش صغير يا سِليمة ، و عارف ايه الصح من الغلط ، فلو هتتكلمى اتكلمى على طول ، و انا هشوف ايه المناسب و اعمله ، لكن اكيد مش هروح اتخانق معاها
سِليمة مسحت دموعها من تانى و قالت له : خلاص .. انا هحكيلك على كل حاجة .. بس الاول لازم تعرف و تتأكد انى ماصدقتش ولا كلمة اتقالت لى ، و عارفة انها قصدها توقع بيننا عشان تقدر ترجعلك تانى
و ابتدت سِليمة تحكيله كل الكلام اللى سهير قالته لها بالحرف الواحد ، و رحيم كان قاعد بيسمعها بجمود و هو مستغرب جدا من تصرف سهير ، و مابقاش قادر يفسر تصرفها ده بايه ، فبعد ما سِليمة خلصت كلامها ، رحيم بصلها و قال : سهير عمرها ما حبتنى ، و لا حبت عيشتها معايا من اصله ، و لا يمكن اصدق ابدا انها ممكن تكون حبتنى فجأة مثلا او انى حليت فى عيونها من تانى بعد ما اتجوزتك ، و بصراحة مش لاقى لكلامها ده اى تفسير
سِليمة بصت لرحيم بتردد كان باين اوى على ملامحها فرحيم قال لها : ايه تانى .. شكلك لسه فى حاجة ماقلتيهاليش
سِليمة و هى بتعض على شفايفها : بصراحة يا رحيم ، سامى كمان كل ماتجيله فرصة يقعد يسمعنى فى كلام كده ..
رحيم بانتباه : كلام ايه اللى بيسمعهولك
سِليمة : كلام متبطن من تحت لتحت له نفس معنى الكلام اللى سهير قالتهولى ، و انه خايف عليا
رحيم بغضب : خايف عليكى من ايه بالظبط ، ماتتكلمى على طول يا سِليمة و تقولى قاللك ايه بالظبط
سِليمة بخوف : ما انا قلت لك يا رحيم
رحيم بغضب : انتى ماقلتيش حاجة ، انا عاوزك تقوليلى قال لك ايه بالحرف الواحد ، و كان امتى الكلام ده بالظبط و انا كنت فين
سِليمة دموعها غرقت وشها و هى بتتنفض و بتلعن نفسها انها اتهورت و لسانها فلت منها و هى معتقدة بمنتهى السذاجة انه هياخد كلام سامى ببساطة زى ما اخد الكلام بتاع سهير ، فرحيم استغفر و حاول يسيطر على غضبه و قال لها : انا ما عملتلكيش حاجة يا سِليمة عشان تعيطى ، انا عاوز افهم البنى ادم ده قال لك ايه بالظبط .. ممكن
سِليمة حكت له على كل اللى سامى قاله بالحرف الواحد ، فرحيم سألها و هو مركز معاها : و الكلام ده حصل امتى و انا كنت فين ، فاضطرت تحكيله كل اللى حصل بالتفصيل و هى بتترعش من الخوف و كانت عمالة تدعى فى سرها ان ربنا يعدى اليوم ده على خير ، و لما خلصت ، كانت بتبص لرحيم و هى نفسها تدخل جوة دماغه عشان تعرف بيفكر فى ايه ، لكن لقت رحيم بيسألها و بيقول لها و هو بيكتم غيظه : و هو متعود ييجى البيت و انتى لوحدك
سِليمة هزت راسها بنفى و قالت له : ابدا يا رحيم ، عمره ما جه البيت وانت مش موجود غير هى النوبة دى و بس ، و انا ما سكيتتلوش ابدا غير اما خليته مشى
رحيم و هو باين عليه الغيظ : انسان وقح و مليان غل
سِليمة : ماهو برضة معذور
رحيم بغضب : انتى هتجنينينى ، يتعدى على حرمة البيت و هو عارف ان رجالته غايبين
سِليمة بتردد : هو اكيد عاوز مصلحة اخته و بيدور عليها
رحيم : انتى عاوزة تجنينينى ، انتى بتدافعى عنه ، هو لو عاوز مصلحة اخته كان فضل سايبها لحد ما خربت بيتها باديها ، ثم كان فين من ساعة ما طلقتها ، ده احنا داخلين على سنتين اهو متطلقين .. اشمعنى دلوقتى ، لااااا … دول اكيد فى حاجة كبيرة فى دماغهم و متفقين عليها مع بعض هم الاتنين
سِليمة بفضول : حاجة زى ايه
رحيم بشرود : هو انا لو كنت اعرف كان زمانى لسه قاعد كده و انا مش فاهم حاجة
سِليمة بقلق : هو انت ليه قلقان كده ، ماهى مفهومة
رحيم : انتى اصلك على نياتك ، انتى ما تعرفيش سامى زيى ، سامى طول عمره انانى و طماع ، و مابيحبش غير نفسه و بس ، و لو هو و اخته متفقين على حاجة ، هتبقى الحاجة دى فى مصلحة سامى مش مصلحة اخته ابدا
سِليمة باستغراب : و ايه بس اللى هيتفقوا عليه ، ثم ايه مصلحته من انه يوقع بينى و بينك انت و خالى
رحيم بتنهيده : لحد ما اعرف هم متفقين على ايه ، سامى مش مسموح له يدخل البيت و انا مش موجود مهما كان السبب
سِليمة : الكلام ده المفروض تفهمه لمسعدة رغم أنها ممكن تخاف من سامى
رحيم : الكلام ده انا اللى هفهمه لسامى و دلوقتى حالا ، و مد ايده اخد تليفونه من على الكومودينو ، و اتصل على سامى و اول ما سامى رد عليه رحيم قال : اسمع يا سامى ، اظن انك كبرت على التنطيط من على الاسوار ،
و اظن برضة انك كبرت على انى الفت نظرك للاصول و اللى يصح و اللى مايصحش
سامى ببرود : فى ايه يا رحيم ، ما تقول انت عاوز ايه و تتكلم على طول
رحيم : ماشى يا سامى ، هتكلم على طول ، طول ما انا و ابويا مش موجودين فى البيت ياسامى … ممنوع تخطى عتبته مهما كانت حجتك او مهما ان كان عذرك
سامى بسخرية : ايه يا ابن عمى ، انت بتمنعنى من دخول بيتك
رحيم بغضب : انا بفكرك بالاصول اللى نسيتها يا سامى ، البيت دلوقتى فيه حريم ماهماش من محارمك ، تدخله ليه و انا و عمك مش موجودين ، و لعلمك .. سِليمة حكتلى على كل الكلام الفارغ اللى قلتهولها ، و لازم تفهم انى مش هيهدالى بال لغاية ما اعرف انت بتخطط لايه بالظبط يا … يا ابن عمى
رحيم قفل السكة و بص لسِليمة لقاها مبرقة عنيها و حاطة ايدها على قلبها فقال لها : انتى عاملة كده ليه
سِليمة بقلق : كنت خايفة لا تقول له على الكلام اللى قالته سهير هى كمان
رحيم بشرود : لاا ، سهير دى عاوزة قاعدة
عند سامى اول ما رحيم قفل .. رمى تليفونه بعزم ما فيه خبطه فى الحيطة نزل متكسر ، و سهير اتخضت من منظره فقالت له : رحيم كان بيتخانق معاك ليه
سامى بغيظ : اخر حاجة كنت متوقعها انها تحكيله على حاجة
سهير بشهقة و هى حاطة ايدها على بقها : قالت له على الكلام اللى انا قلتهولها
سامى بغيظ : ما اعرفش ، ما جابليش سيرتك ، كل كلامه عن مرواحى و هو مش فى البيت ، و قال ان سليمة قالت له على كلامى ليها ، بس ما قالش هى قالت له ايه بالظبط
سهير بغيظ : ااه منها الفلاحة اللئيمة ، طب و العمل ، هتتصرف ازاى
سامى : مش عارف ، خلينى بس اشوف هعمل ايه الاول مع ليلى لما اروح لها الصبح
تانى يوم الصبح سامى راح لليلى البنك ، و اللى استغربت جدا لما لقيته عندها فى مكتبها و فالت له بفضول : ما انتش متعود انك تجيلى الشغل ، خير يا سامى ، ايه اللى حصل
سامى بخبث : الحقيقة ان اللى توقعه ربيع طلع مظبوط
ليلى : توقع ايه بالظبط
سامى : اسمعى يا ليلى ، بلاش نلف و ندور على بعض ، انتى فاهمة و انا فاهم ان احنا الاتنين على نفس الموجة ، و انا جيت احذرك ، عبد الهادى و ناهد شكلهم كده بقى فى بينهم و بين بعض استلطاف ، و شكل القصة هتتكرر من تانى ، و بعد ما كوش على نصيب نادية من ورث امها ، هيكوش على ناهد و نصيب ناهد من نصيبها فى الياغمة الكبيرة
ليلى بغيظ : و انت جبت الكلام ده منين
سامى بحزم : انا ليا عيونى اللى بتجيبلى الاخبار اللى تهمنى
ليلى : طب و انت جاى تقول لى انا ليه ، ليه ماقلتش لربيع
سامى بمكر : اصل انا لو روحت قلت لربيع ، مش هيهون عليه انى اتكلم على اخواته بحاجة كده و اللا كده ، لكن لما الكلام يبجى منك انتى بيبقى حاجة تانية
ليلى : طب ما هو ممكن يسألنى انا جبت الكلام ده منين .. هقول له ايه
سامى بابتسامة صفرا : بسيطة ، انتى مش عيد ميلاد ربيع بعد كام بوم ، اعمليهوله هناك عند عمى و اطلبى من عمى انه يعزم كل الحبايب ، و هو اكيد من نفسه هيعزم عبد الهادى ، و انتى حطيه هو و ناهد تحت الميكرسكوب و اللى تشوفيه الفتى نظر جوزك ليه مع شوية تحابيش بقى من عندك و من اللى قلبك يحبهم
ليلى بمكر و هى بتوزن كلام سامى فى دماغها : لو طلع كلامك ده حقيقى يا سامى ، ربيع ممكن يولع فيهم هم الاتنين
سامى فى سره … طب يا ريت ، و اهو ابقى خلصت من اتنين .. عشان اعرف افوق للباقى