رواية حوريه الاحمد
الفصل الرابع4
بقلم ساره مازن
ملك : حبيبي ي عمو والله جيت بدري علشان كلكو وحشتوني وبصت علي غرفت احمد
حور كانت هطق من الغيره : بعد ازنكم انا طالعه غرفتي
حور دخلت غرفتها و فضلت تفكر اي الي ما بين احمد و ملك و استنت بعد ما الكل دخل علشان ينام وراحت غرفه احمد و اتصدمت من الي شافته
لقت احمد نايم و واخد المخده في حضنه بس غرفته كلها متكسره و كل حاجه مش مترتبه و ايده متعوره
حور بشهقه : احمد احمد فوق
احمد بنوم ومش حاسس بي الي بيقوله : ليه ي حور تعملي فيا كدا
حور : عملت اي ي احمد و انت ايدك متعوره من اي
احمد بخطرفه و صوت مهزوز : انا محتاجك ي حور محتاجك اوي
حور : محتاجني ازاي مالك ي احمد فوق كدا متقلقنيش عليك
احمد فاق و بحركه سريعه شدها لحضنه جامد انتي الي جابك غرفتي
حور بتوتر و خوف : احمد ابعد عني عيب كدا
احمد : اتملك اكتررر من حضنها بقولك جايه ليه ي حور
حور بدءت تدمع : انت مابينك اي انت و ملك ي احمد
احمد فاق و سابها : ملكيش دعوه ي حور
حور جريت من قدامه وهي بتعيط
احمد مسكها وحوطها ب ايده : بتعيطي ليه ي حور مش و احنا صغيرين وعدنا بعد اننا منعيطش ابدا
حور بتمسح دموعها : ايوه بس انا عوزه اسالك سوال
احمد بهدوء و ابتسامه : اتفضلي
حور : انت بتحب ملك ي احمد
احمد بنرفزه : انا مش بحب حد ي حور ماشي
حور بزعل علشان بتحسب انه لسه بيحبها : تمام ي احمد بعد ازنك انا رايحه غرفتي
احمد بزعل : تمام ي حور
حور راحت غرفتها و فضلت تعيط و هي نايمه علي السرير
و فضلت تفتكر
فلاش باك قبل ٦ سنين
احمد : انا نفسي تكبري بقي ي حوري
حور وراحت حضنته : انا بحبك اوي ي احمودي هوا لزم اكبر يعني علشان نكون مع بعض طول العمر
احمد : ايوه ي حبيبتي انا عوز اقولك علي حاجه
حور : قول ي كوكي
احمد : كوكي مع علينا انا عوزك تعتبريني سندك و سرك يعني تقوليلي كل حاجه ي حوري متخبيش عني حاجه
حور بدلع : حاضر ي احمودي
احمد : انا بحبك اوي ي حور عيني
حور : انا عوزه اقولك علي حاجه انا مش عوزه اكمل تعليمي هنا ي احمد انا لزم اسافر و هنزل في الاجازه وكدا يعني و بابًا واقف
احمد : بقي كدا ي حور عوزه تسبني و تتخلي عني طب انسي اي حاجه ما بنااا ي حور تمام و شوفي مستقبللك و انا اشوف مستقبلي
حور بدموع : بقي كدا ي احمد يعني علشان بقولك هنسافر علشان ادرس برااا يبقي انا كدا عوزه اسيبك و اتخلي عنك
احمد : عماما ربنا معاكي ي حور بس مش عوزك تدمعي تاني ولا تعيطي
حور . حاضر ي احمد
احمد : و عد حور : وعد
( و الحمد الله الحاجه الوحيده الي مش بنقدر نحبسها هي الدموع 🙂)
باك …..
حور بتعيط : يارتني ما سافرت كان زماني معاك دلوقتي ي احمد بدل ما نسيت كل حاجه كدا بس اعمل اي بحبك و عمري ما هحب غيرك
بس انا لزم امشي علشان عمري ما هتسحمل الوضع الي انا فيه دلوقتي و راحت في النوم
عند احمد …
احمد كان متعصب جدا : انا غبي كان زماني دلوقتي قولتلها اني بحبها وخلاص والي يحصل يحصل
و افتكررر ساعت ما خدها في حضنه
و ابتسم و بيقول في نفسه والله ووقعت علي ايد المفعوصه دي و هي الي بتخليك دايب فيها كدا
بس اعمل فيها اي بس عنيده و فضل يفكر فيها لحد مراح في نوم عميق
تاني يوم الساعه ١٢ بعد الظهر
هاني بيخبط علي حور : حور يلااا ي بنتي علشان تاكلي
حور بنوم : سبني شويه كمان و نبي ي بابا عوزه انام
احمد جه : ازيك ي عموو
هاني : هوا انت كمان لسه صاحي
احمد : لا انا صاحي من بدري روحت جريت شويه و هلبس اهو و رايح الشركه
ملك جت : عاملين اي ( و كل دا هما قدام غرفه حور )
هاني : كويسين الحمد الله المهم ي احمد اخبار الشغل اي
احمد : والله ي عمو محتاج سكرتيره معايا علشان مش فاضي خالص الايام دي
ملك بسهوكه : طب ما تخودني معاك ي احمد
ابقي السكرتيره بتاعك
في الوقت دا حور طلعت جري ……
احمد بصدمه :……….
ملك : انتي عامله كدا ليه