رواية ملاذي وقسوتي كامله) بقلم دهب عطيه جميع الفصول مكتملة حتي الفصل الاخير الخاتمه

رواية لحم ني 

الفصل السادس عشر16

بقلم ميمي عوالي

مسعد قام شد محمود من دراعه بغضب و قال : فيه ان انت و الحلوة اختك بتستغفلونا ، و ماحدش فيكم هوب

 ناحية الشقة بتاعة منصف طول اليوم ، انا بقى عاوز اعرف كنتم فين طول النهار ، و خدتوا شنطها و حاجتها و وديتوها فين يا محمود 😡

قبل ما محمود يرد ، اتفاجئ بمنصف شد شهد من طرحتها لدرجة انه شبه خن/قها و زعق بغل و قال : متفقة مع اخوكى على ايه و بتقرطسينا يا بنت

 نوال ، انطقى يا بت

محمود فلت نفسه من ايد مسعد و جرى على منصف زقه بعيد عن شهد و قال لها اطلعى على فوق بسرعة و اقفلى عليكى ، و لما جه منصف يمنعها محمود شده و قال له بغضب : ماتخليك راجل مرة واحدة و اتشطر على راجل زيك ، بدل ما انت على طول بتسترجل على الحريم 

منصف بسماجة : ماتدخلش بينى و بين اختك يا محمود ، اختك هتبقى بكرة على ذمتى ، و لا انت و لا عشرة زيك يقدروا يمنعونى عنها ، و بعدين فين الرجالة دى اللى هتشطر عليها ، ماطلعت بقرون يا سى حودة 

محمود لك/م منصف فى وشه جامد و هو بيقول له : ماتحترم نفسك و تلم لسانك ده شوية

منصف بتصميم : اختك هتبقى على ذمتى و من حقى اادبها و اعرف هى بتعمل ايه من ورايا بالظبط

محمود بحدة : لما ده يبقى يحصل يبقى ليك انك تتكلم معاها يا منصف ، لكن طول ماهى لسه فى بيتها انت ماليكش حكم عليها

مسعد بحزم : انا بقى ليا حكم عليها و عاوز اعرف كانت فين لحد دلوقتى  

محمود : طالما كانت معايا ماحدش له فيه 

مسعد بصدمة : حتى انا يا محمود

محمود بغضب : مانت اللى ناصب لنا محكمة و فى الشارع كمان قدام الخلق و اللى رايح و اللى جاى ، طب كنت اصبر علينا حتى لما يتقفل علينا باب بدل مانت فرجت علينا الخلايق كلها بالشكل ده

منصف : الكلام ده لو ماكانتش خارجة من البيت بشنط هدومها يا سى محمود ، و خارجين من الفجر تتسحبوا زى الحرامية ، و طلعتوا برة الحتة كلها ، و لا كنتوا فاكرين انكم هتستغفلونا و تنيمونا فى العسل و مانعرفش انتو بتعملوا ايه من ورانا

عروسة خارجة بحاجة جهازها و ما راحتش بيهم على شقة جوزها .. تبقى راحت بيهم

 فين الا لو ماكانتش ناوية على نية سودة ، و اللا تكونش عاملة عاملة و اللا حد ضحك عليها و ناوية تهرب بعارها قبل ما اكشفها و انت قررت تركب قرون و تدارى عليها يا سيد امك

محمود بعزم ما فيه مسك منصف من ياقة قميصه و هو بيقول بنرفزة : اخرس يا ك/لب يا وا/طى ، اختى اشرف منك و من عينتك كلها 

رجالة الحتة اتلموا و حاولوا يفصلوا ما بين محمود و منصف اللى ابتدوا يضر/بوا فى بعض و مسعد عمال يزعقلهم 

شهد اول ما طلعت مابقيتش عارفة تعمل ايه ، و بقت خايفة و جسمها كله بيترعش و عمالة تعيط ، لكن قررت تتصل بسيف و تحكيله 

و اول ما سيف رد عليها قالت له بلهفة : الحقنى يا سيف 

سيف كان لسه واصل بعربيته عند سامى و ناجى اللى هم كمان كانوا لسه واصلين بعد ماوصلوا البنات ، و كانوا يادوب بيتكلموا مع بعض قبل مايدخلوا البيت ، فاما لقاها حكت له اللى حصل ، و ان محمود و منصف ماسكين فى بعض فى الشارع ، سيف قال لها انه رايح لها حالا و قال لها تفضل فى البيت و تقفل على روحها لحد ما يروح لها ، و لما يتصل بيها تنزل له

سامى و ناجى صمموا يروحوا معاه و سامى قرر انه يعمل مكالمة تليفون مهمة قبل ما يوصلوا عندهم 

فى الشارع كان لسه محمود و منصف واقفين قصاد بعض زى الديوك ، و منصف كان بيقول : انا مش هسيبك يا محمود غير لما اعرف انتو روحتوا فين بحاجتها 

محمود بعند : و انا قلتلك ماليكش فيه 

واحد من الجيران : ما تريحه يا ابنى و تقول له و خلاص ، بلاش الشيطان يدخل ما بينكم 

محمود بسخرية : ده هو الشيطان ذات نفسه ، ثم اقول له بتاع ايه ، صفته ايه هو عشان يعرف عنها و اللا عنى حاجة 

منصف بزهق : برضة هيقوللى صفته ايه ، ده هو سواد الليل و هتبقى مراتى ، طب تصدق بقى يا محمود عشان بس اربيك ، انا مش هستنى لبكرة ، اختك مش هتبات الليلة دى غير و هى على ذمتى و بايتة فى بيتى كمان ، و بلاها فرح و مصاريف ، عشان اعرف اقررها بمزاجى ، ماهى هتبقى مراتى و من حقى يا سى محمود

فجأة سمعوا اللى بيقول : و يا ترى بقى هتتجوزها ازاى و هى متجوزة اصلا

التفتوا ، عينهم وقعت على سيف و جنبه ناجى و سامى و واحد تانى لابس لبس ظابط بوليس و وراه شوية عساكر ، و اول ما منصف عينه جت على الظابط و العساكر رجع بضهره لورا شوية و ما اتكلمش ، بس مسعد قال : هى مين دى اللى متجوزة 

سيف : شهد .. تبقى مراتى

مسعد : ايه الكلام الفارغ ده ، انت مين اصلا

سيف : ايه يا عم مسعد انت مش فاكرنى و اللا ايه ، انا سيف زميل شهد فى الشغل ، و اللى جيت اتقدمتلك من سنتين و رفضتنى 

مسعد : و لما انا رفضتك ، تبقى اتجوزتها ازاى 

منصف : ااه .. قولوا كده بفى ، تبقوا ضربتوا ورقتين عرفى و قضيتوها 

محمود بنرفزة : اخرس بقى و لم نفسك فى ليلتك دى

منصف : اخرس ايه بقى ماهى بانت اهى يا سى حودة يا سبع الرجالة 

سيف طلع من جيبه ورقة و فردها ورفعها لفوق و قال بصوت عالى : انا و شهد كتبنا كتابنا على يد مأذون من خمس ايام بس ، و ده الايصال بتاع المأذون لان لسه القسايم ماطلعتش ، و رفع ايده تانى بالصورة اللى نورا صورتهالهم و كمل كلامه و قال .. و دى صورتنا وقت كتب الكتاب وسط كل حبايبنا ، يعنى ماتجوزناش عرفى و لا فى السر ولا حاجة زى مابيقول

مسعد بصدمة : اتجوزت ، طب ازاى و هى عارفة ان فرحها على منصف بكرة ، و قالت لى انها موافقة 

محمود بزعل : احنا عملنا كده عشان تسيبوها فى حالها و تبطلوا تخن/قوا فيها و تبطلوا تضايقوها فى الرابحة و الجاية  ، عملنا كده عشان تنزل من بيتها يوم فرحها ، عشان الناس تبارك لها و تسمع دعواتهم ليها بجد ، تنزل على فرحها و هى وسط جيراننا و حبايبنا

منصف : يعنى ايه الكلام ده ، كنتو بتستغفلونى 

محمود بقرف : انت اللى بتستغفل روحك ، ماتفوق لروحك بقى ، بقى شهد .. تتجوزك انت ، طب ازاى و انت اصلا تلت اربع الايام بتتوه عن بيتكم و انت مروح بسبب القرف اللى بتتعاطاه 

منصف بحده و هو بيوجه كلامه لمسعد : بقى هو ده اتفاقنا يا عمى ، انا غلطان انى سمعت كلامك و صبرت عليها لحد دلوقتى ، قلتلك انى مش داخل فى دفاغى الكلام اللى هى و ابنك قالوه ، اهم قرطسونا كلنا و راحت اتجوزت على مزاجها و خلت راسنا كلنا فى الطين .. هتسيبها كده ، مش هتغسل عارك يا عمى 

محمود بحدة : عار ايه ده اللى بتتكلم عنه ، انا اخوها و انا اللى مجوزها ، ماحدش له عندها حاجة 

مسعد بانفعال : و انا يا سى محمود ، انا روحت فين 

محمود بانفعال مخلوط بالعتاب : انت اللى خليتنا نعمل كل ده لما صممت انك تجوزها للصايع ده 

منصف قرب من محمود و عاوز يمسك فيه و بيقول : بقى انا صايع يا عرة الرجالة 

هنا الظابط اللى كان مع سامى قرب من منصف و مسكه من دراعه و قال له بحزم : مكانك احسن لك 

منصف بلجلجة : خير يا حضرة الظابط 

الظابط : خير انت ، انت عامل مشاكل ليه ، ورينى بطاقتك

منصف : ليه بطاقتى ، انت عاوز منى ايه 

الظابط : ورينى بطاقتك الاول و بعدين اقول لك انا عاوز منك ايه

منصف بتردد مد ايده فى جيبه طلع محفظته و خرج منها البطاقة ناولها للظابط و قال له : البطاقة اهى

الظابط مسك البطاقة بص فيها و رجع بص لمنصف و قال له : بطاقتك منتهية بقالها اكتر من سنة يا سى منصف ، انت هتيجى معايا دلوقتى على القسم 

منصف : ليه بقى ، انا ماعملتش حاجة 

 الظابط : الاستاذ سيف مقدم فيك بلاغ انك بتتعرض لزوجته و بتضايقها 

منصف بزعيق : دى بنت عمى و خطيبتى 

محمود بتحفز : اولا مش بنت عمك ، ثانيا مش خطيبتك 

منصف بحدة : انتو لعبتوا عليا و فهمتونى انها موافقة ، يبقى انا ذنبى ايه بقى 

الظابط : الكلام ده تبقى تقوله فى القسم ، و شاور لعسكرى من العساكر اللى كانوا واقفين وراه و قال له : خده ياللا 

منصف : انا مش هتحرك من هنا .. انا ماعملتش حاجة اصلا 

الظابط : لو مامشيتش معانا من نفسك ، هتبقى متهم بمقاومة السلطات و دى لوحدها جناية .. قلت ايه 

منصف بقلة حيلة : هاجى معاكم ، و بص لمحمود و سيف و قال : و لما هرجع هعلمكم كلكم ازاى تلعبوا بمنصف 

محمود بتشفى : طب خد بالك من كلامك لا التهمة تبقى تهمتين

العساكر اخدوا منصف على البوكس و الظابط سلم على سامى و ناجى اللى شكروه و سابهم و مشى 

فى الوقت ده شهد نزلت وقفت مابين محمود و سيف و هى وشها احمر جدا من كتر العياط و جسمها بيترعش من القلق و الخوف ، و مسعد قال لها بشر : بقى انتى بتقرطسينى انا يا بنت نوال 

شهد بدموع مغرقة وشها : بنت نوال صبرت على كل اللى انت عملته فيها من يوم ما نوال ماتت و سابتها ، من صغرى و كنت بقولك يا بابا عشان ماكانليش اب غيرك ، لكن اول ما امى ماتت و انت مافيش فى دماغك غير البيت و بس 

ايوة .. اوعى تفكر انى مش فاهمة ، انا طول الوقت ده عاملة هبلة عشان مشاعر محمود و بس ، و لولا انه واقف فى ضهرى و حامينى و ساندنى ماكنتش سكتت ابدا على اللى كنت بتعمله فيا

بقى دى وصية امى ليك ، بتبيع لحمى نى عشان مصلحتك ، بقى عاوز تجوزنى لمنصف الصايع المدمن لمجرد ان البيت ما يطلعش برة 

طب اسمع بقى يا جوز امى ، اللى انت ماتعرفوش انى اصلا كاتبة الشقة اللى احنا فيها دى باسمك من زمان 

مسعد بذهول : باسمى انا 

شهد بانهيار: ايوة .. باسمك انت ، بس ماقلتلكش ، عارف ليه ، لانى عارفة انى لو كنت قلتلك ، كنت بدل ماهتحمد ربنا ، كنت هتدور على بقية البيت ، و مش عاوز تفهم ان البيت ده بيت ابويا ، يعنى انت ماليكش فيه اى حق ، بس انت مش عاوز تفهم و لا تشوف 

مسعد بمقاوحة : برضة مايدكيش الحق انك تتجوزى من ورايا 

سامى : متهيالى كفاية كده كلام فى الشارع يا ابو محمود ، و كفاية بقى فرجة للناس لحد كده ، تعالوا نطلع كلنا نقعد مع بعض و نتكلم بهدوء 

سيف : مالهاش لزوم ياريس ، انا هاخد شهد و نروح على بيتنا

محمود : لا يا ابية سيف ، انا كل اللى حصل ده لانى كنت عاوزها تنزل من بيتها يوم فرحها ، كنت عارف ان كل ده هيحصل ، بس كنت عشمان انه يحصل بعد ماهى تفرح و تنبسط و تبقى بعيد عن كل ده 

وراح اخد شهد تحت جناحه و التفت لابوه و قال : اللى حصل ده كله من البداية فكرتى انا و تخطيطى انا ، و طول الوقت شهد كانت خايفة و قلقانة لولا انى اقنعتها تسمع كلامى 

شهد فرحها على سيف بكرة ، و هتنزل من بيتها هنا على الكوافير ، و هيتعمل لها احلى زفة و هيصة فى الحتة من جيراننا و اصحابنا و اهلنا ، دى وصية امنا الله يرحمها 

سيف ابتسم و طبطب على كتف محمود و قال : راجل يا محمود .. رغم صغر سنك لكن راجل فى كل تعاملاتك 

سامى بمرح : طب و الراجل ده مش هيطلعنا البيت بقى و يسقينا شوية شاى حتى و اللا ايه

محمود بص لابوه و قال : ها يا بابا .. نقفل بقى على اللى فات و نقرا الفاتحة من جديد و اللا ايه

مسعد بقلة حيلة : اتفضلوا اطلعوا على فوق 

سيف : هنطلع و شهد مراتى معززة مكرمة ، و هسيبها الليلة دى بس امانة لحد الفرح بكرة 

سيف بص للناس اللى كانت متجمعة و قال بصوت عالى : فرح شهد بكرة ان شاء الله ، الدعوة عامة لكل حبايب شهد 

طلعوا كلهم على فوق ، و قعدوا و سامى قال لمسعد : اسمع يا ابو محمود ، احنا عاوزين ننسى بقى كل اللى فات ده و نردم عليه و نفتكر حاجة واحدة بس ، ان شهد بنتك فرحها بكرة و عاوزين نفرح بيها 

مسعد : نفرح فين بقى ، ما كل حاجة طلعت تمثيلية 

محمود : و ليه يعنى ، احنا ممكن نمشى كل حاجة زى ما هى 

مسعد : ازاى بقى يا سى محمود 

محمود : اولا انا عارف ان انت اللى دافع فلوس الفراشة اللى كانت هتتنصب بعد يومين

مسعد : و اديها راحت عليا

محمود : ما راحتش و لا حاجة 

مسعد : ما راحتش ازاى بقى 

ناجى : انا فهمت قصد محمود ، اعتقد انه يقصد ان الفرح يتعمل عادى جدا .. بس بدل ماكان هيبقى بعد يومين ، يبقى بكرة ، و شهد و سيف يبقى فرحهم هنا

سيف : ايوة يا جماعة ، بس انتو عارفين انى حاجز الباخرة 

محمود : الباخرة معادها الساعة تمانية و نص .. صح

سيف : ايوة صح

محمود بص لشهد و قال : شهد تيجى من الكوافير على هنا ساعة و اللا اتنين الناس تشوفها و تباركلها و تنبسط وسطيهم وبعد كده تاخدها و تطلع على الباخرة ، و تبقى شهد فرحت وسط اهل الحتة و انت يا ابية احتفلت بالطريقة اللى مخططلها

سامى باعجاب : على راى هانى ، دماغك حلوة يا محمود ، و انا رايى من راى محمود يا سيف 

سيف بص لشهد اللى دموعها مانشفتش و قال لها : لو اللى محمود بيقول عليه ده حصل .. هتبقى مبسوطة ، اقصد يعنى حضور الناس دى حواليكى بكرة هيفرقوا معاكى 

شهد بعياط : معظم زعلى و حزنى كان عشان فرحى زى الحرامية بعيد عنهم 

سيف طبطب على ايدها و قال لها بحنية : و اهو ربنا عمل كل ده عشان مش عاوزك تزعلى ، و يتعمل لك فرحين بدل فرح واحد .. بطلى عياط بقى و روحى اغسلى وشك 

سامى : و اعمليلنا شاى يا شهد ، احسن حاسس ان فى وابور ظلط فى دماغى يا بنتى 

بعد ما شهد سابتهم .. محمود قال لمسعد : خلاص يا بابا و اللا ليك راى تانى 

مسعد بسخرية : اللى يسمعك يفكر انك بتهتم برايى 

محمود : مابخطيش اى خطوة فى اى حاجة تخصنى غير اما باخد رايك فيها 

مسعد بتقطيم : اومال ماخدتش رايى ليه فى اللى عملتوه

محمود : لان اللى عملناه مايخصنيش و لا يخص حياتى ، ده يخص حياة شهد و بس ، حياتها و مستقبلها ، و لا يمكن كنت اوافق ابدا انك تغصبها على حاجة هى مش عاوزاها 

شهد اللى كنت على طول تدلعها و تجيب لها لبن العصفور لو طلبته .. لحد ما الشيطان غلبك ، يا ريت تنسى كل ده بقى يا بابا ، و خلينا نبتدى صفحة جديدة 

سامى و ناجى فضلوا قاعدين مع مسعد و شهد و محمود لحد ما حسوا ان الجو ابتدى يصفى ما بينهم ، و بعد كده مشيوا بعد ما اتفقوا على تفاصيل الفرح

فى بيت سامى .. كان سيف لسه مسيطر عليه الزعل بسبب اللى حصل ، فناجى قال له : فك وشك ده بقى يا عمنا ، مش خلاص الحمدلله اتحلت 

سيف : ماكنتش عاوزها يتنكد عليها بالشكل ده ليلة جوازنا ، كنا كلنا ماشيين من الشقة مبسوطين لحد ماختمت بنكد

سامى : يا عم لا نكد و لا حاجة ، و بعدين لعلمك بقى .. كده احسن 

سيف : ازاى بقى 

سامى : لما هتفكر شوية هتلاقى ان محمود كان هيشيل كل ده لوحده و بطوله ، و كان ممكن ابوه مايعديهالوش و اللا اللى اسمه منصف ده .. كان ممكن يستفرد بيه و يأذيه ، لكن دلوقتى ، ابوه هدى و راق ، و اللى اسمه منصف بيتروق فى القسم و لما يطلع مش هيقدر يعمل حاجة 

ناجى : انتو نسيتو اهم حاجة 

سيف : ايه بقى 

ناجى : ان منصف كان ممكن يطلع سيرة مش كويسة على شهد و الناس تصدق ، ماهى

 الناس مالهاش غير الظاهر ، انما كده .. كله عرف الحقيقة و كمان الفرح هيتعمل وسطهم

سيف بتفكير : تصدق فعلا عندك حق 

سامى : يبقى الحمدلله على تدبيره ، و اللا ايه

سيف : الحمدلله طبعا ، طول عمرك دماغك عالية يا ريس 

ناجى : الف مبروك يا سيف ربنا يتمملكم بكل خير 

سيف : عقبالك يا ناجى .. ان شاء الله ربنا يرزقك ببنت الحلال على القريب كده و نفرح بيك

سامى : بنت الحلال موجودة بس هو كده يتجدعن و يسمى بالله و يخش بقلب جامد 

سيف بمرح : شامم ريحة لعب من ورا ضهرى ، بس ما علينا ، نفرح بيك بقى يا ناجى 

ناجى : مش لما اتطمن على الريس الاول

سامى بسخرية : و هتطمن عليا ازاى ان شاء الله ، ايه .. محتاج الرضعة قبل ما انام 

سيف : الا بجد يا ريس .. ليه ما بتتجوزش انت كمان 

سامى : بعد ما شاب ودوه الكتاب

ناجى : مين ده اللى شاب ، ده انت اصغر مننا كلنا

سامى بضحك : اهو قركم ده اللى هيوقع سنانى 

ناجى : بجد يا عمى ، ليه ماتتجوزش ، على الاقل يبقى معاك ونس و حس فى البيت لو انا فعلا اتجوزت 

سامى : مانت عارف اللى فيها يا ناجى 

ناجى : ايوة طبعا عارف و فاهم كمان ، بس اعتقد انك لو فكرت تتجوز اكيد هتختار واحدة سنها قريب من سنك ، يعنى مش هتبقى عشمانة فى خلفة 

سيف : و ممكن يبقى عندها ولاد او ارملة او مطلقة ، فمش هيفرق معاها ان كنت بتخلف و اللا لا

سامى : الكلام ده خلاص بقى راحت عليه ، انا اصلا مابقيتش افكر فى الحكاية دى من سنين ، ثم مين دى اللى هتبص لواحد فى عمرى 

ناجى بمكر : انوى انت بس و عروستك عندى 

سامى بضحك : هى بقت كده ، بتردهالى ، طول عمرك مابتحبش تبيت حقك برة 

ناجى بمرح : و ابيته برة ليه بقى ، انا احب حقى فى حضنى 

تانى يوم .. علية و نورا و حياة راحوا لشهد البيت زى ما سامى طلب منهم ، و فضلوا يزغردوا و يهيصوا لحد ما جه معاد الكوافير ، فساعدوها انها تاخد حاجتها عشان ينزلوا سوا ، بس قبل ما تنزل ، راحت لمسعد اوضته و خبطت عليه و دخلت و قالت له و هى بتمد له ايدها بورقة بتديهاله : ده عقد الشقة 

مسعد مد ايده مسك العقد قراه و بعدين قال لها بذهول : ده من وقت امك ما ماتت

شهد : بعد موتها باسبوع واحد 

مسعد : لو كنتى قلتيلى من وقتها ….

شهد : كان هيحصل ايه يا عمى ، كنت هتعاملنى احسن ماكنت بتعاملنى 

مسعد : انا مش هعيش اكتر من اللى عيشته ، بس كان نفسى اتطمن على اخوكى زى ما امك اتطمنت عليكى 

شهد: و انا و اخويا عمر ما حد هيبقى احن علينا من بعض

مسعد : كنت خايف تتجوزى واحد يلعب فى دماغك و يقسيكى على اخوكى 

شهد : انت عارف كويس انى ممكن ابيع الدنيا و مافيها عشان خاطر محمود ، ده انا كنت رافضة اتمم جوازى من سيف عشان عاوزة اتطمن عليه الاول ، لولا اللى حصل ، موضوع منصف هو اللى خلى محمود يبدر كل حاجة عن معادها 

محمود جه وقف على باب الأوضة و قال : ياللا يا شهد ، مش عاوزين نتاخر على الكوافير 

شهد التفتت و راحت لمحمود و قالت : انا جاهزة .. ياللا بينا 

مسعد : هتسيبوا منصف مرمى فى القسم كده 

شهد وقفت و بصت لمحمود اللى قال : منصف لازم يبعد عنا شوية يا بابا

مسعد : و اخويا ، اعمل معاه ايه

محمود سحب شهد على برة و هو بيقول : انت و عمى حرين مع بعض ، اتصرف معاه براحتك

حياة و البنات اخدوا شهد و نزلوا بزفة بسيطة و محمود كان معاهم ، و نزلوا ركبوا عربية كان محمود محضرها و راحوا على الكوافير 

و قبل المغرب كانت شهد جهزت هى و اللى معاها ، و سيف وصل بعربيته و معاه ناجى و سامى بعربياتهم و عملوا احلى زفة عربيات و موتسيكلات كان محمود متفق مع اصحابه عليها ، لحد ما وصلوا الحتة عند شهد

و كان مسعد واقف وسط الناس بيستقبلهم و بيرحب بيهم ، و الدى جى اشتغل بالاغانى الشعبية و فضلوا يهيصوا و يغنوا لحد الساعة ماجت تمانية ، فسيف اخد عروسته و زمايله ، و محمود و مسعد و راحوا يكملوا احتفالهم فى الباخرة اللى سيف حاجزها 

يمكن فى الباخرة كان العدد بسيط و معظمه من زمايلهم فى الجريدة ، لكن شهد كانت طايرة من الفرح 

و على ترابيزة العشا ناجى كان طول الوقت عينه مع علية ، لفاتاتها و تصرفاتها لحد ما علية جالها تليفون 

و بعد ما ردت عليه قامت فجأة و قالت : انا لازم امشى يا جماعة 👀

               الفصل السابع عشر من هنا

لقراءة باقي الفصول من هنا

تعديل المقال