رواية مستر حمزه
بتبدأ "منال" الشغل الجد و تتعتكف ع الكتب و تلم شعرها كحكه بالقلم الرصاص ( التفاصيل دي مهمه على فكره)
و بتقعد بقي اسبوع تدح ف الكيمياء برغم من ان عندها شوامل ف مواد تانيه
بس دي كانت اهم ماده بالنسبة لها و كل ما بتدخل امها عليها بتلاقيه قاعده ع الكتب ف بتفرح ببنتها و بتدعيلها
و بتمتحن الحمد لله و بيجى اليوم المنتظر و هو معاد معرفه نتايج الامتحان (اسوء لحظه ف حياتي)
حمزه و هو بيوزع الشهاده : احم احم بسم الله الرحمن المركز الاول هو منال السيد محمد
بتصوت "منال" من الفرحه و هي مش مصدقه نفسها انها قفلت
بيمد السيكرتير ايده للمستر عشان ياخد منه الشهاده يسلمها لها لكن بيقاطعه "حمزه"
حمزه : لا استنى دى انا اسلمها لها بنفسى
و بيروح لحد عندها تحت نظرات البنات الحاقده و الغلويه و الصروم ف ابهي صوره
حمزه بطريقه تخليكي تدوبي كده تدوبي : اتفضلي الف مبروك
منال بحماس : الله يبارك فيك يا مستر انا بجد مبسوطه اوى اوي و بتصرخ من كتر الحماسه
بعدها بيرجع تاني عشان يكمل توزيع الشهادات
حمزه : الاول مكرر
منال بصدمه : الاول مكرر !!
حمزه : داليا احمد محمد
داليا و هى بترفع ايدها : ايوه انا
منال : هييييه بتخونيني انت بتذاكري من ورايا يا داليا
داليا : طب ما انت بتذاكري
وبيجي المستر و بيسلم ل "داليا" الشهاده و بيرجع مكانه تاني
حمزه : الاول مقرر رقم تالته ، هند عبد الفتاح
منال : اييييه!!
و بتبصلها بتلاقيها بتطلع الها لسانها
منال : ماشي ماشي
حمزه : لا لا لا انت تعبتوني ايه المجموعه الشاطره اوي دي
و بيعد ما بيخلص تسليم الشهادات ها يلا يابنات عشان تتصور
و بيجروا عليه البنات بما فيهم "منال"
منال و هي بتذق ف البنات : اوعي كده انت و هي ايه ده ، اوعي يابت
و بتقف جمب المستر
منال : معلش بقي يا بنات بالترتيب الدرجات
واحده من البنات : و اشمعني انت تبقي اول واحده ف بنات تانيين قفلوا
منال : وانتشي مالك انتشي ، و بتكمل بنحنه : ااصدقي يعنى عشان يعني المستر نادى اسمي اول واحده بس مفيش مشكله اللي يشوفه المستر
حمزه : خلاص يابنات خاليها تقف
زعلوا كلهم و بدأ يتصوروا و "منال " مصره تقف جنب المستر
___________________________________________________________
بتمر الايام وبيكونوا البنتين قاعدين بيذاكروا عادى فبتصرخ "منال "
داليا بفزع : ف ايه يا بنت الملبوسه
منال : المستر عيد ميلاده الاسبوع الجاي و بالصدفه ف نفس يوم الحصه
داليا بعدم اهتمام : يا سبحان الله 😑
منال : اجيبله ايه هديه؟
داليا : نعم هديه ، ليه ان شاء الله
منال : الله مش عيد ميلاده
داليا : و هو كان من بقيه اهلنا
منال : تؤ تؤ مكنتش اعرف انك بتكرهي المستر كده
داليا : لا بكره و لا بحبه بس مبحبش الهوسه اللى انتوا عاملينها عشانوا دي
منال : ما علينا اجيبله ايه يا هديه بردو
مردتش عليها و بصت ف كتابها