رواية عيون قلبي
الفصل الحادي والعشرون21
بقلم يارا عبدالعزيز
صلى على النبى بس الاول واذكر الله 🤎
الدكتور ببأتسامة: الف مبروك المدام حامل
عين بصدمة وهى بتفوق: ايه
رنا بضيق الكل لاحظه: ازاى
الكل بصلها
رنا بتوتر: ق قصدى يعنى عشان هى وادم
نادية بمقاطعة: خلاص يا رنا
الدكتور: الاغماء دا بسبب انها مش بتاكل يا ريت تهتموا بموضوع اكلها وتبعدوها عن اى توتر
ايمان: تمام يا دكتور شكرا لحضرتك
الدكتور خرج والكل دخل لعين
محمود بخوف : هاا فيه ايه
نادية: حامل
محمود بفرحة : بجد مبروك يا عين
عين بجدية : لو سمحتوا يجماعة مش عايزة اى حد يعرف بالموضوع سواء كان ادم او اى حد من عيلته
نادية: ازاى يا عين هو ابوه يبنتى ولازم يعرف
عين بعياط: خلاص يا ماما ادم نسينى وهيتجوز
الكل بصدمة: ايه
عين بأنيهار: ادم هيتجوز ندى ادم خلاص نسينى وشاف حياته مع غيرى
نادية راحت عليها وحضنتها: طب اهدى يحبيبتى انتى لسه سامعة الدكتور قايل ايه
ايمان: حقك عليا يا حبيبتي بس بالله عليكى اهدى
عين بعياط: انا كويسة وهعيش ربنا معايا انا وابنى ربنا قادر زى ما حطه جوا قلبى يشيليه انا هقوم اصلى الضهر قبل ما العصر يأذن
عن اذنكوا
وكانت جاية لسه هتقوم بس كانت هتقع
ايمان وهى بتسندها: انتى كويسة استنى بس اشربى العصير دا عشان تعرفى تمشى
عين : مش قادره
ايمان: عشان خاطر ابنك طيب
رنا : انتى فين بقالى نص ساعة برن عليكى ومبترديش
ندى : مكنش معايا ومسمعتوش فيه ايه
رنا: عين حامل
ندى بصدمة وصوت عالى: حامل
رنا : ايوا بس فيه خبر كويس
ندى : هو هيبقى فيها حاجه كويسه بعد اللى قولتيه دا
رنا : عين مش عايزة تعرف ادم بحملها بعد ما شافت خبر خطوبتكم فى الجرايد
ندى لاحظت ان فرح واقفة
ندى : طب اقفلى دلوقتي
فرح : مين دى اللى حامل
ندى بتوتر : حامل اه واحدة صاحبتى
فرح : اه ربنا يكملها على خير
ندى : يا رب
فى شركة آدم
عمر : الشركة كلها الاجازة عشان انهاردة الجمعة انت جايبنا ليه يا عم عايز اشوف مراتى المستقبلية ياعم
ادم : ركز فى شغلك يا عمر وأما تخلص ابقى روح شوفها
عمر : ادم متنساش الخطوبة بعد بكرة انت وعدتنى انك هتيجى
ادم : وانا اد وعدى اكيد هاجى
عند عين
ايمان: عين ما تيجى نروح نجيب باقى الحاجات اللى فاضلة للخطوبة
عين مكنتش عايزة تخرج بس مكنتش حابة تزعلها
عين ببأتسامة: تمام يحبيبتى هغير هدومى واجاى معاكى
ايمان: اشطا انا هرن على عمر عشان لو هيجى دلوقتي اقول يتأخر شوية
عين : يا سبحان ما مصبر عمر دا عليكى
ايمان: ليه يعنى دا انا قمر
ايمان: الو السلام عليكم
عمر بحب : وعليكم السلام
ايمان : انا هخرج دلوقتي اجيب حاجات الخطوبة
عمر : هتروحى لوحدك
ايمان: لا مع عين
عمر كان وقتها قاصد يسمع ادم عشان يشوف ردة فعله
عمر وهو مركز على آدم : بتقولى مع عين
ادم وقتها قلبه اتنفض وشيل عينه من على الملفات اللى كان بيرجعها وعمر وقتها ابتسم
عمر : تمام بس اول اما تروحي رنى عليا
ايمان: تمام
عند ندى وعايدة
ندى : هنعمل ايه
عايدة: مفيش قدامنا غير حل واحد
عايدة بش'ر : نخل' ص عليها هى وابنها
ندى : طب ازاى
عايدة: لا ازاى دى بقى سبينى اخططلها
ندى : تمام
عين وإيمان خرجوا ورحوا المول وبعد كدا روحوا
وكان عمر قاعد فى بيت ايمان
عمر : كل دا ومبترديش على تلفيونك ليه
ايمان: معلش يا عمر مسمعتوش
عمر : مالك حاسك مضايقة
ايمان: زعلانة عشان عين انا بجد نفسى ترجع لى ادم اوى عين بقيت عايشة معانا جسد من غير قلب ولا عقل قلبها وعقلها مع ادم
عمر بزعل : ادم برضوا بي'موت من غيرها بس مفيش فى ايدينا اى حاجه نعملها انا اصلا بجد مش قادر اصدق ازاى عين تعمل كدا
ايمان وهى بتحاول تغير الموضوع: هو انت كنت فى الشركة انهاردة
عمر : ايوا ومشفتيش ادم حصله ايه اول اما حبيت اسم عين قدامه
ايمان: عمل ايه
عمر : لقيته مبقاش على بعضه كدا وساب الشغل اللى كان فى ايده
ايمان: بجد حرام اللى بيحصل فيهم دا
عمر : هو احنا هنفضل نتكلم عن عين وادم كتير ومش هنتكلم عنينا
ايمان بخجل: هنقول ايه يعنى
عمر بتوهان : اقوم اقول لمازن دلوقتي نكتب الكتاب انهاردة
ايمان: انت اهب'ل يبنى
عمر : اهب' ل لسانك يا ايمان
ايمان: ماله لسانى يعنى
عمر : هنبدأ بقى فى العصبية
عمر بضحك: كل اما افتكر شكلك وانا بقولك نفسى اخطفك ههههه امو' ت من الضحك
ايمان: كان شكلى بايخ اوى صح
عمر بتوهان : اجمل واحلى ما شافت عينى
ايمان: شكرا
عمر : هو دا اخرك
ايمان: اما تبقى جوزى يا عمر هبقى اقولك كل حاجه غير كدا مينفعش
عمر : ما انا بقول نكتب الكتاب دلوقتي قولتى اه'بل
فى المساء
كانت الساعة حوالى اتنين بليل
ادم كان جاى سك'ران
فرح : مش معقول كدا كل يوم لوش الفجر وبالمنظر دا
ادم بسكر : بالله عليكى يا فرح سبينى فى حالى
فرح راحت عليه وحضنته
ادم بدموع : انا تعبان اوى يا فرح قلبى واجعنى اوى ومش عارف اطلع من اللى انا فيه
فرح وهى بطبطب عليه : خلاص اهدى كل حاجه هتبقى كويسة باذن الله
ادم بوجع : مفيش حاجه كويسه
وسابها وطلع اوضته
وجيه يوم خطوبة عمر وإيمان وطبعا البيت كان
مليان بالفرح والزعاريط والكل كان فرحنلها
فى القاعة عين كانت بدور بعينها على ادم وهو نفس الشئ وفجأة خبطت فى حد
عين وهى موطية وشه فى الارض: انا اسفة بس مشفتش حضرتك
ادم وقتها شدها جامد من ايدها واخدها