رواية من هزت عرش تجبري
الفصل الثاني2
بقلم مريم يوسف
مليكه بصدمة: انت. انت بتعمل ايه هى انت كنت جاى ورايا ولا ايه.
رعد بغضب: انتى ايه اللى جابك هنا اصلا و انا امشى وراكى ليه اساسا. بس كويس انك هنا علشان انا لسه مردتش عليكى كويس.
مليكه بغضب مماثل: ترد على مين يا سافل انت. أنت عارف انت بتكلم مين اساسا.
رعد بغضب اكبر: بت انتى اتلمى انا لحد دلوقتي ماسك نفسى بالعافيه لكن اقسم بالله هتشوفى وش مش هيعجبك. بعدين انتى اللى مين اصلا و ازاى واحدة زيك ترفع صوتها عليا. انتى اخرك خدامه هنا.
مليكه و عينيها بتطلع شرار: والله تصدق خفت. اتكلم على قدك يا بابا. أنت اللى مين اساسا و ازاى تكلم أصحاب البيت كدا. و بعدين انت اللى خدام مش انا. و بعدين أهدى شوية بدل النفخه الكدابة اللى انت فيها دى. بدل ما يطقلك عرق ولا حاجة و انت لسه صغير. قالت جملتها الأخيرة بتهكم و سخرية.
كان رعد على وشك الرد. لكن قاطعه صوت اسماعيل اللى نازل بسبب الصوت العالى. اسماعيل بقلق: فيه ايه؟ ايه الصوت العالى دا.
مليكه بغضب: تعالى يا جدو شوف الاشكال اللى فى البيت دى.
رعد بغضب: بت اتلمى و بعدين ايه جدو دى اسمها اسماعيل بيه. أنت. نسيتى نفسك ولا ايه.
مليكه بغضب و غرور: بت لما تبتك انت التانى. و بعدين دا جدى انادى عليه براحتى ملكش فيه.
اسماعيل بغضب: ينفع تفهمونى ايه اللى حصل.
مليكه بغضب: تعالى يا جدو شوف مين دا. اصلا و بيعمل ايه هنا. مش كفايه أنه كان هيخبطنى بعربيته.
رعد بسخرية: و الله ياريت. و بعدين محدش قالك عدى زى البقر فى الشارع.
مليكه بغضب: لا انت لازم تقف عند حدك يا حلوف انت. اوعى تفكر انى هسمع و اسكت. انت غلطان والله هتدفع تمن عدم احترامك دا غالى.
اسماعيل بغضب: والله كويس مفيش احترام لوجودى. عال جدا عرفت اربى والله. أهدى يا مليكه دا رعد. و بعدين ايه موضوع العربية دا.
مليكه بسخريه و هى بتشاور عليه باستهزاء: دا رعد. دا رعد المنشاوى اللى طالعين بيه السما.
رعد حس بأنها بتقل منه. قال بغضب و عينيه اسودت: ايوه انا رعد المنشاوى اللى طالعين بيه السما. أنت بقا مين. ولا مكنش عاجب الهانم.
مليكه بخوف بس بتداريه: مش قصدى بس كنت اعتقد أنك هتبقى محترم اكتر مش بلسان فالت. و كمان على الأقل فيه سنه تواضع. لكن لا لسانه طلع متبرى منك و كمان مغرور و شايف نفسه.
رعد بسخرية و تهكم: سيبتلك يا اختى التواضع و الادب. مين دى يا جدو.
اسماعيل بتنهيدة: دى بنت عمك ادهم مليكه. الدكتورة مليكه أدهم المنشاوى. ينفع بقا حد يحكى ايه إلى حصل و كنت هتغبطها ازاى.
رعد ببرود: الهانم كانت بتعدى الطريق و مش شايفه العربيات ماشية ازاى. و انا كنت ماشى بسرعه. فلما شفتها فرملت. نزلت اكلمها راحت اتعصبت.
مليكه بغضب: والله يعنى انا اللى غلطانه. مش مثلا تنزل تقولى انتى كويسة انا اسف. لا تنزل تهزق و مش عايزنى ارد عليك.
اسماعيل بغضب: اخرسوا انتوا الاتنين. كل واحد على اوضته علشان بليل هنتجمع كلنا.
مليكه بقلق: يا جدو هو هو وليد جاى.
اسماعيل بقله حيله: ايوه جاى. مفيش حاجة فى ايدى لانه ابن عمتك. و لازم يجى. بس متخافيش انتى تجنبيه زى كل مرة و متخافيش.
مليكه بهدوء: حاضر يا جدو. انا هطلع فوق. و مشيت و جت جنب رعد و قالت و هى ماشيه بهدوء: حمد لله على سلامتك. و سابته و طلعت. رعد بص عليها بطرف عينيه. و بعد كدا قال بهدوء لاسماعيل: انا طالع ارتاح فى الاوضه.
اسماعيل بابتسامه: اتفضل يا حبيبي. حمد لله على سلامتك.
فى المساء كان الكل متجمع فى الحديقه. نزلت مليكه لكن لقت فى حد بيشدها من قفاها. هند بغيظ: تعالى هنا يا تكفير سيئاتى. ايه يا امى قاعدة تتامرى و تتشرطى و تستظرفى ما تتلمى يا بت انتى.
مليكه باشمئزاز مصطنع: بت نزلينى البريستيج مش كدا. بعدين هو كل اللى فى هندسه عربجيه ليه كدا. فين الأنوثة يا اخوتشى.
هند باستفزاز: مفيش أنوثة خدت فيها العزا و مشفتكيش فى الاربعين. عيله متعرفش تجامل.
اسيل بضحك: حرام عليكى يا هند سيبيها.
مليكه بضحك: تشكرى يا بنتى ربنا يخليهوملك.
هند بقرف: شحاته و الله شحاته.
مليكه باستفزاز: ملكيش فيه جبتى اللى قولتلك عليه.
هند باستسلام: ايوه جبته انا مش عارفة ليه بسمع كلامك.
مليكه باستفزاز: علشان انتى مطيعه. و قلبك ابيض. و انا مسيطرة.
هند بغضب: والله انا استاهل ضرب الجزم علشان قلبى ابيض.
مليكه: الحمد لله علشان لما اشتم متزعليش.
اسيل بضحك: خلاص يا امى منك ليها. مش كدا فين جدو و الشباب.
هند و مليكه بخبث: برضو جدو برضو علينا الكلام دا. مش مثلا مازن مثلا.
اسيل بكسوف: بس يا ماما منك ليها.
مليكه بضحك: شوف البت وشها بقا طماطم ازاى. فينك يا مزيون تيجى تشوف الخجل و الحياء.
هند بحالميه مصطنع: هييح يا عينى على حياء الانثى اللى مفتقضاه. اضطريت اتخلى عنه علشان خاطر الكليه.
مليكه بتقزز مصطنع: يا شيخة اتلهى دى مبيعاكى اللى وراكى و اللى قدامك انتى بتشحتى يا امى. اخرك عربيه الفول اللى قدام الكليه.
هند باستفزاز: بس برضو محبش الا هى. اينعم خازوق حياتى بس برضو الحته الشمال.
مليكه بخبث: ايه دا اومال عمر الحته النهى.
هند بتسرع: عمر دا قلبى و دقاته مليكه بضحك: اوباااااا فينك يا عمورتى تيجى تسمع.
عمر بضحك: لا ما انا سمعت.
هند و هى بتتمنى الأرض تنشق و تبلعها. فاكملت مليكه بخبث: هنا من امتى.
مازن بضحك: من ساعه ما كنتوا بتسألوا عليا. و هنا اسيل اتكسفت جدا. و طلعوا يجروا ورا مليكه.
مليكه بخوف و هى تجرى: يالهوى . صلوا على النبي كدا استهدوا بالله. متعملوش حاجة فى لحظه تسرع تندموا عليها. و بعدين انا ماليش دعوة هما اللى بيجوا على السيره. وه و بعدين مش تعملوا اى حاجة و لا الكلام على هواكوا.
هند بغضب: ولو برضو لازم تتربى. خدى هنا.
اسيل بغضب و خجل: برضو لازم تتربى. هند انا همسكها و انتى اضربيها و العكس.
مليكه باستفزاز: وه و انا مالى حد قالكوا اتسرعوا فى الاجابه. بعدين انا وفرت عليكى نحنحه اعترافات و كدا و ورد بتقطع و بيحبنى ولا مبيحبنيش. صح ولا غلطانه. و انتى التانيه اشحال كنتى مخطوبة و مش بتسألى عليه فوفرت عليكى. و فتحت السيرة. بعدين دا اخويا برضو.
هند بتفكير: هى وجهه نظر تحترم بس برضو لازم تتضربى.
مليكه: خلاص بقا قلبك ابيض و عفا الله عن ما سلف. و نبدأ صفحة جديده.
هند بخبث: خلاص ماشى بس انا اللى هاكل الشوكولاته.
مليكه بتسرع و هى بتروح عندها: لا كله الا الشوكولاته. دا انا ازعل و اجيب ناس تزعل. و تبقى دم يا سيد
هند بضحكه نصر: والله و وقعتى و محدش سمى عليكى.
مليكه و هى بتفهم تسرعها: دا انا كنت حابه افتحهالك. يا مازن الحقنى اختك هتقتلنى.
مازن بضحك: والله حرام مش قادر. بطنى هتموتنى من كتر الضحك.
مليكه بحب و هى بتحضنه: حمد لله على سلامتك يا مزيونى.
مازن بحب و هو بيبادلها الحضن: الله يسلمك يا قلب مزيونك.
هند بحب: حمد لله على سلامتك يا ابيه.
مازن بحب: الله يسلمك يا حبيبتى.
اسيل بابتسامه دافئة: حمد لله على سلامتك يا مازن.
مازن بنظره مليانه حب و اشتياق: الله يسلمك يا اسيل. اخبارك ايه.
اسيل: الحمد لله تمام.
مليكه و هند قاعدين بيسبلوا بعنيهم. مليكه: يا رب على العشق الممنوع دا. يا ابنى اتجوز او اكتب الكتاب حتى دا انت حالتك تصعب على الكافر.
هند: لأول مرة مليكه تقول حاجة صح. عايزين نفرح بيك يا ابنى انا اشفقت عليك والله.
مازن: و انا والله نفسى افرح و اشفقت على نفسى بس هى تحن على أمى و نعمل كتب الكتاب. بدل اللى انا فيه دا. كل دا و اسيل وشها زى الطماطم من الكسوف.
عمر بضحك: طب ما تتحدد يا ابنى معاد.
مازن بغيظ: ما هو البركة فى رعد بيه و الشغل. هو كان سايبنى انام. ربنا يسامحه يا اخى. بعدين ما نخلى الفرحة اتنين و نجوزه و نخلص منه و نستته فى بيت يلمه بدل ما هو كدا قارف امى.
رعد ببرود: انت قد اللى قلته. مازن بخوف: لا مش قده. رعد بنفس البرود: اومال اتكلمت ليه. مليكه و هند بحسرة: يا عينى على الرجالة.
مازن بغيظ: حكم القوى على الضعيف. حسبى الله ونعم الوكيل. رعد بصله ببرود. اكمل مازن بخوف: فيا حسبى الله ونعم الوكيل فيا. انا ربنا ياخدنى بس بالراحة.
مليكه بحسره: يا عينى على الرجاله. خلاص يا عم ما يبقى عمر و هند احسن و كدا كدا الاتنين مايتين فى بعض بس محدش راضى يقول.
عمر بضحك: هو انا للدرجة دى مفضوح.
مليكه: يا ابنى مصر كلها عارفه بس عامله نفسها مش واحدة بالها
عمر: يالهوى اتفضحنا. طب ما تستر علينا يا جدى دا حتى الستر على الولايا له أجر و ثواب. و انا بطلب ايد هند منك يا مازن.
مازن: افكر.
عمر بخبث: هجوزك اسيل.
مازن بفرحة: نقرا الفاتحة بقا.
اسماعيل بفرحة: طب مش ناخد رأى هند الاول.
هند بكسوف: اللى تشوفوه انتوا.
مليكه باستفزاز: هو دا الحياء اللى اخدتى فيه الاربعين. يا عينى بقيتى كلبه لولو فى نفسك.
هند: انا مش هنزل لمستواكى و ارد عليكى. بس ربنا يبعت اللى يخليكى زى الكلب الولو. و فعلا قروا الفاتحة.
الجد بحب: مبروك يا ولاد. عقبالم يا لوكا انتى و رعد.
مليكه بحزن مصطنع: ايوه قول انك عايز تخلص منى قول. ياااه يا جدو بعد كل الحب اللى حبتهولك تعمل كدا يا خسارة.
الجد بضحك: خلاص يا بكاشة.
جاء صوت من خلفهم: طب ما العريس موجود اهو
وقعت الكاس التى كانت بيد مليكه و بلعت ريقها بتوتر و التفت وجدته أمامها. ينظر لها بشهوة تقززت من نظراته و هرولت للداخل.
وليد يا بتسامه صفراء: اهلا ازيكوا يا شباب والله وحشتونى. اخباركوا ايه.
رعد و مازن ببرود: كويسين الحمد لله. و بعد فتره دخل وليد خلف مليكه. لاحظه رعد فدخل وراءه و وجد........