رواية غرام الاسد كامله جميع الفصول بقلم شروق محمد

 رواية لحم ني الفصل الخامس5بقلم ميمي عوالي

ممدوح و هو مذهول من كلام دولت و هى بتتكلم بعصبية و مصممة انها ماتديش لابراهيم فلوسه  : و هو انا عملت ايه منرفزك كده ، انا بقولك سيبيه يعمل اللى هو عاوزه

دولت : لأ .. انا اللى اقول مش حد تانى ، و الفلوس دى مش هتروح البنك 

ابراهيم بذهول : طب على الاقل فهمينى ليه

دولت بكبر : انا مبسوطة و هم معايا ، و قلت ان ما ينفعش البيت يبقى مافيهوش فلوس

ممدوح : بس دى مش فلوس البيت ، دى فلوسه اللى بيحوشها معاكى و مسيره هياخدها عشان يتجوز بيها ، ثم ما انا هديكى فلوس زى ما هدى لاخواتى 

دولت بصت له بفرحة و قالت : فلوس اد ايه يعنى ، مبلغ كبير 

ممدوح : يعنى يا ماما على اد امكانياتى ، ثم انا لسه عندى التزامات كتير اوى ، و فضلت انى اطول فترة قسط الشقة عشان اقدر اساعد اخواتى بالمبالغ دى ، لان بعد كده ما اضمنش الظروف هتبقى ازاى خصوصا ان مسئولياتى هتزيد بعد الجواز

دولت بفروغ صبر : ايوة يعنى هتدينى كام 

ممدوح : خمستلاف جنية

دولت باستنكار : خمستلاف ايه .. خمستلاف جنية ايه دول اللى عمال تتفرد و تتنى بيهم .. اعمل بيهم ايه دول 

ممدوح : دول هدية منى لحضرتك 

دولت : و لا يعملوا حاجة 

ممدوح : طب ماحضرتك معاكى مكافأة نهاية الخدمة بتاعة بابا كلها و ماحدش طلب منك حاجة 

دولت باحتجاج : و انت تطلب منها بمناسبة ايه ، انت و اخوك رجالة كبار و بتشتغلوا مش من حقكم تاخدوا منها حاجة ، و اختكم واكلة شاربة نايمة لابسة مش ناقصها حاجة برضة ، عاوزيين ايه بقى 

ممدوح ضحك و قال : مش حقيقى ، المكافأة بتاعة نهاية الخدمة دى ورث شرعى زيها زى البيت زى اى حاجة تانية بابا كان يمتلكها بدليل ان الشيكات طلعت باسامينا كلنا ، انا بس اديتلك الفلوس بتاعتى و اتنازلت عن حقى فيها لحضرتك و اخواتى و قلت حاجة بسيطة اساعدهم بيها فى بداية طريقهم ، لكن مش معنى كده ان اخواتى كمان مالهمش فيها ، يعنى ابراهيم له نصيب فيها بمقدار الشيك بتاعه لانهم مقسمينها من البداية شرعى ، و لو طلبه فحقه ، اتنازل عنه برضة حقه ، و كذلك علية 

دولت بغضب : انت عاوز ايه بالظبط 

ممدوح : عاوز اخد اخواتى و انزل اخلص مشوار البنك النهاردة لان علية بعد كده مش هتبقى فاضيالى و ما اعتقدش ان ابراهيم كمان هيغيب من شغله اكتر من كده ، فانا رايح البس و اجهز و انتو اتصرفوا مع بعض

و انتى يا غادة ، قومى البسى عشان هتيجى معانا

دولت بامتعاض : ايه ، ناوى تعملها حساب هى كمان 

ممدوح : لازم تروح تقدم استفالتها و تخلص ورقها .. ياللا يا غادة روحى مع علية اجهزوا على ما البس

عند حودة .. كان قاعد على القهوة اللى قدام بيت ممدوح القديم و هو عينه على بلكونتهم و الشر بينط من عينه ، و لما القهوجى حطله القهوة قدامه .. حودة سأله وقال له : هو انت ماشفتش هيما و هو نازل على شغله النهاردة 

القهوجى : شفته نازل مع امه و كان معاهم شنط سفر و ركبوا تاكسى و مشيوا من قبل الساعة ماتيجى سبعة

حودة و هو بيكلم نفسه باستغراب : راحوا فين من بدرى كده ، يعنى ماكانش بيضحك عليا لما قاللى ان اخوه اخد اخته و بنت عمه و سابلهم البيت ، طب هو راح فين هو راخر مع أمه من بدرى كده ، ايه يا هيما ناوى تطفش من الحتة و اللا منى ، بس هتروح منى فين ، يا انا يا انت .. و حنشوف مين فينا اللى هيضحك فى الاخر 

ممدوح لما سابهم و راح شقته عشان يلبس .. ابراهيم بص لدولت بزعل و قال لها : انتى مش عاوزة تدينى فلوسى ليه

دولت بتصميم : عشان اول ما هيبقوا فى ايدك هتبعزقهم 

ابراهيم : و هو انا عيل صغير ، ثم انا كمان مسيرى هخطب و اتجوز زى ما ممدوح بيقول ، و عاوز يبقى عندى قرش اتسند عليه 

دولت بتريقة : اتسند على الملاليم اللى اخوك هيحطهالك 

ابراهيم : بس ممدوح مش ملزم انه يحطلى حاجة ، ده تعبه و شقاه السنين دى كلها ، و كتر الف خيره انه بيفكر يعمللنا حاجة قبل ما يتجوز 

دولت و هى بتعوج شفايفها باستنكار : يعمل لكم حاجة .. هى فين الحاجة دى ، الا ما شفته جاب شراب لحد فينا 

ابراهيم : مهما كان هيجيبلنا ..الفلوس اللى هيحطهالنا اكتر و هتفيدنا اكتر

دولت بسخرية : طب يا فالح ، اما نشوف اخرتها 

ابراهيم : طب قومى هاتيلى الفلوس بتاعتى 

دولت باستنكار : اقوم اجيبهالك منين ، و هو انا هشيل معايا ميت الف جنية ليه

ابراهيم بصدمة : ميت الف .. ليه ، و الجمعية الاخرانية ام اربعين الف فين اومال

دولت بسخرية : مش لما تبقى تخلصها تبقى تحسبها 

ابراهيم : اخلصها و اللا ما اخلصهاش ، هو مش انا قبضتها و اديتهملك .. فين هم 

دولت بزهق : وبعدين بقى فى وجع الدماغ ده ، انتو عاوزين ايه منى النهاردة يا اولاد مصطفى 

ابراهيم بتصميم : عاوز فلوسى اللى محوشها معاكى يا ماما عشان هعمل بيهم وديعة 

دولت بامتعاض : ماينفعش

ابراهيم : و ليه بقى ما ينفعش

دولت : عشان عاملة بيهم شهادات استثمار 

ابراهيم بفضول : بفلوسى 

دولت : ايوة 

ابراهيم : طب ماقلتيليش ليه

دولت : ماجاتش مناسبة 

ابراهيم بص لممدوح اللى دخل عليهم بعد مالبس و رجع بص لدولت و قال : و الشهادات دى باسمى و اللا باسمك

دولت بكبر : باسمى طبعا 

ابراهيم : طب ليه

دولت : هو ايه اللى ليه 

ابراهيم بضيق : باسمك ليه يا ماما ، الفلوس فلوسى انا يبقى الشهادات باسمك انتى ليه

دولت : و احطهم باسمك ازاى و اصلا مش كل الفلوس بتاعتك 

ابراهيم : مش فاهم

دولت : لا افهم يا حبيبى ، انا حاطة معاهم فلوس المكافأة بتاعة ابوكم 

ممدوح : انتى مش لسه قايلة انك عاوزاهم فى البيت عشان و عشان ، دلوقتى بقم شهادات فى البنك

دولت بغيظ : انت هتحاسبنى يا ابن بطنى و اللا ايه 

ممدوح : لا احاسبك و لا تحاسبينى يا ماما ، بس بالعقل كده .. انتى بقى بتعملى كده على اساس ايه ، و ازاى بتعرفى تقسمى فايدة الفلوس دى ما بين فلوس ابراهيم و فلوس المكافأة

دولت : و اقسمهم ليه

ممدوح : يعنى ايه تقسميهم ليه ، مش حقه و فلوسه ، اومال بتعملى ايه

دولت : بصرف منهم على البيت يا سى ممدوح ، هو انتم فاكرين ان معاش ابوكم بيكفى حاجة 

ممدوح : اومال الفلوس اللى ببعتهالك كل شهر دى تبقى ايه 

دولت باستهزاء : انت بتسمى الملاليم دى فلوس ، اصلك مش عايش فى البلد دى و لا عارف الاسعار وصلت لحد فين 

ممدوح بانكار : ملاليم ، ده انا ببعتلك ما يوازى فوق الخمستلاف جنية كل شهر غير معاش بابا اللى هو كمان وصل فوق الستلاف جنية ، بتعملى ايه بالمبلغ ده كل شهر انا مش فاهم ، و كمان بتدعى انهم مش مكفيين 

دولت بحدة : انت بتحاسبنى و اللا ايه ، انت ايه دخلك بصرف ايه و اللا بعمل ايه هنا المرة دى ابراهيم هو اللى قال بغضب : لا يا ماما بقى انا اللى هحاسبك ، لان كل قرش كان بيتصرف فى البيت ده كان تقريبا على ايدى ، يعنى عارف كويس اوى ان المعاش على فلوس ممدوح كانت فعلا مكفيانا و بتفيض لدرجة انى مابدفعش مليم واحد فى اكل و لا شرب ، ايه الداعى بقى انك تعملى فى فلوسى كده ، لو سمحتى قومى حالا البسى و انزلى معانا و فكى الشهادات اللى بفلوسى لانى عاوزهم و حالا 

دولت بصدمة : انت بتكلمنى انا بالشكل ده يا ابراهيم 

ابراهيم و هو بيحاول يسيطر على غضبه : كلام ممدوح كله كان صح ، بس ماتخيلتش انها هتيجى بسرعة كده

دولت باستنكار : كلام ايه ده بقى ان شاء الله

ابراهيم بجمود : ان اللى عملناه و حاولنا نعمله مع غادة .. ربنا هيردهولى ، و زى ما اتفرجت عليكى و انتى طمعانة فى فلوس غادة ، ادينى اهو .. لقيتك عملتى معايا نفس اللى عملتيه معاها 

دولت بصدمة : تقصد انى طمعانة فى فلوسك يا ابراهيم

ابراهيم بزعل : اومال اللى عملتيه ده اسمه ايه ، عماله تتصرفى فى حقوقنا على مزاجك من غير ما تاخدى راى حد فينا و لا حتى تعرفينا اكننا عيال صغيرين ليه ، و ياريتك بتحافظى على حقوقنا ، ده انتى كمان واخداهم لروحك و مش عاوزة حد فينا يتناقش و لا يعرف حاجة من اساسه 

دولت : و هو انا ايه و انتم ايه .. مش واحد

ممدوح بهدوء : لا يا ماما مش واحد ، يعنى لو بعد الشر على حضرتك ، بعد عمر طويل ليكى طبعا ، الفلوس دى هتتقسم علينا بالشرع ، و يوم ما ابراهيم يقول انا ليا كذا او كذا ماحدش هيصدقه ، لانك مش قايلة .. ده اولا ، و لان مافيش حاجة باسمه و كله باسمك انتى .. ده ثانيا ، يعنى بتضيعى حقه و شقاه و كمان بتعملى مشكلة بيننا و بين بعض من غير ما تاخدى بالك

دولت بتريقة : بقى ده اللى ربنا قدرك عليه ، بتفول عليا بالموت و فى وشى كمان  

ممدوح بامتعاض : هو ده بس اللى طلعتى بيه من كل اللى قلته ، ثم ما اتضح اهو ان الفلوس بتتعان فى البنوك عادى مش فى البيت

ابراهيم بزهق : خلاصة الكلام يا ماما ، انا عاوز الفلوس بتاعتى و النهاردة قبل بكرة 

دولت بعند : بعدين يا ابراهيم 

ابراهيم بضيق : و ليه بعدين انا عاوز افهم 

دولت : عشان فاضل عليهم سنتين على مامدتهم تخلص و لو فكيتهم دلوقتى هخسر فيهم 

ابراهيم : و انا يا ستى عاوز اخسر ، حلال عليكى اللى اخدتيه من وراهم ، لكن انا عاوز فلوسى و بس ، المية و اربعين الف جنية و مش عاوز فوقهم مليم ، و حلال عليكى اى ربح انضاف عليهم قبل كده 

ممدوح كان قاعد مربع أيديه و بيتفرج  و مستني يشوفهم هيرسوا على ايه ، فلقى دولت قامت من مكانها مرة واحدة و قالت : ماشى يا ابراهيم ، خليك كده زى الدلدول .. ماشى و متغمى ورا التانى ، انا هجيبلك الفلوس 

و سابتهم و دخلت اوضتها ، فممدوح قال لابراهيم : انت ماتعرفش هى حطاهم فى انهى بنك 

ابراهيم بزعل : لا

ممدوح : عموما خير ماتقلقش 

ابراهيم : شكلها زعلت جامد 

ممدوح : اللى اتعمل ده هو الصح ، و ماتقلقش .. بكرة تروق و تنسى لما نبتدى فى حكاية البيت 

ثوانى و انتبهوا على باب اوضة البنات بينفتح و علية مطلعة راسها بالراحة و بتبص لممدوح بفضول و بتقول : نخرج دلوقتى و اللا ايه

ممدوح : ااه تعالوا على ما ماما تجهز 

علية و غادة خرجوا قعدوا من سكات ، و فضلوا ساكتين لحد ما دولت حرجت من الاوضة ، و اتفاجئوا انها ماغيرتش هدومها و لا حاجة و لسه بلبس البيت ، بس قربت من ابراهيم و رمت فى حجرة و هو قاعد كيس قطيفة تقيل من بتوع الدهب و قالت له بحدة بسيطة : اتفضل خد دول بيعهم ، و لو طلعوا اقل من فلوسك نبقى نتحاسب بعدين ، و لو باكتر يبقى تجيبلى الفرق

ابراهيم باستغراب و هو بيفتح الكيس و بيبص فيه : ايه ده .. دى جنيهات دهب 

دولت بزعل : ايوة .. عشرة جنية معاك اهو ، اتفضل بقى اعمل مابدالك ، رغم انهم خسارة 

ممدوح باستغراب : اومال الشهادات اللى قلتى عليها دى تبقى ايه

دولت بحدة : مالكمش دعوة بقى ، و مااحدش له فيهم مليم ، كل واحد خد فلوسه و ياللا مع السلامة شوفوا رايحين فين 

كلهم بصوا لبعض بدهشة لكن ممدوح قال لهم : ياللا عشان مانتأخرش 

دولت وقفت ممدوح و مدت له ايدها و قالت له : قبل ماتنزلوا هات مفاتيح الشقق ، عشان عاوزة انضفلك الشقة عندك 

ممدوح : ماشى هبقى اعمللكم نسخ لمقتاح الشقة

دولت : و شقتك 

ممدوح : مالها 

دولت : تعمللى ليها كمان نسخة 

ممدوح بحزم : حضرتك انتى و اخواتى هتعيشوا فى الشقة دى لحد مانخلص من موضوع البيت ان شاء الله ، لكن الشقة التانية دى مفتاحها هيبقى معايا و مع اميرة و بس ان شاء الله ، و ماينفعش يبقى مع حد غيرنا

دولت باستنكار : انا امك

ممدوح : على عينى و على راسى ، و اشيلك فى عينيا طول عمرى ، بس دى نقرة و دى نقرة 

و راح ناحية الباب و هو بيقول : ياللا عشان مانتأخرش

كلهم خرجوا وراه و هم بيبصوا على دولت اللى كانت هتن/فجر من كتر الغيظ  

فضلت رايحة جاية و هى متصايقة جدا ، كان نفسها تعرف هو عاين ايه فى شقته ، خصوصا الاوضة المقفولة و اللى لمحت فيها عدد من الشنط مش قليل و كانت معتقدة ان فيها هدايا عشانهم 

غابوا برة حوالى اربع ساعات و هى قاعدة مستنياهم على نا/ر ، و عاوزة تعرف هو هيحط لكل واحد كام بالظبط ، و بقت عاوزة تعرف برضة ان كان هيحط لغادة هى كمان فلوس و اللا لا

و فضلت رايحة جاية على البلكونة لحد ما لمحتهم نازلين من العربية قدام باب البيت ، فدخلت بسرعة قعدت فى انتظارهم ، و شوية و لقتهم داخلين بيضحكوا سوا و شايلين شنط كتير و من ضمنهم شنط هدايا ، فاول ما شافتهم قالت لهم بجمود : حمدالله على السلامه

ردوا عليها السلام و ممدوح قال لها : احنا جيبنا معانا غدا .. ياللا نتغدى 

دولت و هى بتبص على الشنط اللى فى ايدهم : و هو كل اللى انتو جايبينه ده اكل 

ممدوح : لا طبعا ، انا جيبت كام هدية كده عشان اما نروح لاميرة بكرة ان شاء الله بدل ما انزل البلد تانى 

دولت بامتعاض : و هو انت ماعندكش غير اميرة 

ممدوح بهزار : لا ازاى .. ده انا عندى الحبايب كلهم ، قومى بس ياللا نتغدا و بعدين نفرجك على كل حاجة 

و هم بياكلوا دولت قالت لابراهيم : بيعت الجنيهات 

ابراهيم و هو بيبص لممدوح : ااه و عملت بالفلوس وديعة فى البنك مع فلوس ممدوح

دولت بفضول : و هو حطلك كام على فلوسك

ابراهيم : خمسين الف

دولت بشهقة :  .. و علية 

علية : زيهم يا ماما و برضة فى وديعة 

دولت بصت لممدوح بغيظ و قالت : بقى بتدى لاخواتك كل واحد خمسين الف و جاى تتمطع و تقوللى هديكى خمستلاف 

ممدوح : الخمستلاف بتوع حضرتك دول هدية منى ليكى تجيبى لنفسك حاجة على مزاجك ، انما فلوس اخواتى دى اللى انا وعدت بابا الله يرحمه انى هساعدهم بيها عشان يبتدوا حياتهم ، انا الفلوس دى تعبت و شقيت على ما عملتهم ، ياما نمت ايام من كتر التعب و ماكنتش بقدر احط لقمة فى بقى ، انا السنين اللى اتغربتها دى عجزتنى قبل اوانى بسنين 

و لولا انى خايف انى بعد الجواز الاعباء تزيد على اكتافى و ما اقدرش اوفى بوعدى لابويا كنت استنيت على ماييجى وقتها ، و كنت على الاقل ريحت دماغى من الحوار ده كله

ممدوح ساب الاكل و قام و بعدها خرج من الشقة كلها 

علية بعتاب : ليه كده بس يا ماما ، ده كان راجع مبسوط و حتى جايبلك معاه هدية هتعجبك اوى 

دولت بامتعاض : هدية ايه دى ان شاء الله

علية : فستان و جزمة و شنطة شيك جدا و من ارقى المحلات 

دولت بسخرية : طبعا عشان البسهم و احنا رايحين لنسايبه ، يعني عشانه هو .. مش عشانى انا 

و بعدين التفتت لغادة و قالت لها بفضول : و انتى قدمتى استقالتك 

غادة بسلامة نية : احمد قدمهالى 

دولت : يعنى مارحتيش المستشفى 

غادة : لا

دولت : يعنى كنتى معاهم من ساعة ماخرجوا لحد ما رجعتوا 

غادة بقلق : ااايوة 

دولت : اممم ، و ياترى عملتى ايه بقى فى البنك معاهم

غادة : استلمت فلوسى و حطيت عليهم باقى الفلوس و عملت بيهم شهادات

دولت عملت انها بتكمل اكلها عادى و قالت : انهى فلوس اللى استلمتيها

غادة و هى بتبص لعلية و ابراهيم بحيرة : فلوس الوديعة اللى عمى الله يرحمه كان عاملهالى 

دولت برقت و قالت بصدمة : عمك كان عامللك وديعة ، وديعة ايه دى و جابلها فلوس منين 

غادة اترعبت من منظر دولت و منظرها  فصعبت على ابراهيم اللى قال : دى فلوس مكافأة الخدمة بتاعة عمى الله يرحمه .. بابا كان عاملهملها وديعة و مدتهم خلصت الاسبوع اللى فات

دولت : انا اول مرة اسمع الكلام ده ، و ابوك كان مفهمنى ان عمك مالوش مكافأة عشان مات و هو لسه فى الخدمة و مالوش غير معاشه

و بعدين قالت بتفكير : و انا اللى استغربت لما لقيتهم بيقولولنا على المكافأة بتاعة ابوكم ، قال و انا زى الهبلة فكرت ان القوانين اتغيرت ، طب كان مخبى عليا ليه 

رجعت بعينيها لغادة مالقتهاش و لا لقت علية ، و لقت ابراهيم بس اللى قاعد مكانه فقالت له : انت كنت عارف بالوديعة دى 

ابراهيم : غادة نفسها ماكانتش تعرف ، ممدوح بس اللى كان عارف ، الظاهر بابا الله يرحمه كان قايل له ، و سايب له الورق بتاعها كلها عند الاستاذ بلال المحامى ، لانه قابلنا فى البنك و اداهملنا 

دولت بغيظ : و الوديعة دى كانت فيها مبلغ كبير 

ابراهيم : ما اعرفش ، ممدوح بس اللى كان مع غادة و هم بيستلموها 

دولت : و باعت الاساور الدهب  

ابراهيم : لا ، قالت انهم عاجبينها و سابتهم معاها 

دولت بغل : ماشى .. هانت

ممدوح كان فى شقته متضايق جدا من كلام و تصرفات مامته ، وبعد شوية سمع صوت جرس الباب ، راح يفتح لقاها قدامه و شايله فى ايدها طبق فيه من الاكل اللى جابوه و قالت له : رغم انى زعلانة منك بس ماهانش عليا اسيبك من غير اكل ، خد كل ياللا 

ممدوح اخد منها الطبق و قال لها بجمود : شكرا .. هبقى ااكل اما يجيلى نفس 

دولت بتصميم : كل دلوقتى قبل ما يبرد و مايبقالوش طعم ، و مش لازم تبقى على طول واقف قصادى كده 

ممدوح و هو بيرفع ايده بكوباية القهوة : انا بشرب قهوة ، يعنى خلاص معدتى قفلت دلوقتى ، شوية كده هبقى ااكل 

دولت : ليه خبيتوا عليا موضوع الوديعة بتاعة غادة 

ممدوح بامتعاض لانه ماكانش عاوزها تعرف لمجرد وجع الدماغ : انا ماخبيتش حاجة يا ماما ، انا اتفاجئت بالاستاذ بلال بيعرفنى وقت وفاة بابا الله يرحمه ، و انا شبه نسيت بعدها لحد ماهو برضة كلمنى يفكرنى من اسبوع فات عشان معادها جه

دولت : و ماقلتليش ليه الصبح

ممدوح : لانه موضوع مايخصنيش

دولت : ازاى مايخصكش ، الفلوس دى احنا لينا فيها و ابوك داراها عنى عشان ما اقولهووش الكلام ده 

ممدوح : فلوس ايه دى اللى لينا فيها

دولت : الله .. انت مش لسه الصبح كنت بتقوللى ان عشان ابوك مات فى الخدمة يبقى المكافأة بتاعته دى ورث و بتتقسم بالشرع

ممدوح باستغراب : ايوة 

دولت : و برضة مكافأة عمك ورث و لازم هى كمان تتقسم بالشرع ، و عمك ماكانش عنده ولاد غير غادة ، يعنى ابوكم من حقه يورث معاها .. صح و اللا غلط

ممدوح بفهم : امممم ، صح طبعا 

دولت : يبقى لازم الفلوس دى تتقسم بينها و بيننا

ممدوح بسخرية : غلط طبعا 

دولت بغيظ : ليه بقى 

ممدوح : لان بكل بساطة صاحب الحق فى الورث ده و اللى يبقى بابا الله يرحمه اتنازل عن حقه بنفسه بكل ارادته فى حياة عينه لغادة ، فمش من حق حد فينا انه يطالب بيه دلوقتى

دولت بحدة : انا اطالب بيه

ممدوح : هتطالبي بيه مين بس

دولت : هطلبه منها و هى ملزمة تديهولى 

ممدوح بغضب : هو انتى مافيش فايدة .. مش عاوزة تسيبيها فى حالها ليه انا عاوز افهم 

دولت : حقنا و ورثنا و عاوزينه .. فيها ايه دى 

ممدوح بزهق : مابقاش حقنا خلاص ، لان صاحب الحق اتنازل عنه 

دولت : طب ابوكم كان اهبل 

ممدوح : يعنى انا اهبل عشان سيبت نصيبى فى المكافأة ليكى انتى و اخواتى 

دولت بكبر : دى حاجة و دى حاجة 

ممدوح بحزم : هى هى يا ماما ، و مالناش اى حق فى مليم واحد من الفلوس دى ، و ارجوكى كفاية مشاكل لحد كده 

دولت و هى رايحة ناحية الباب : ماشى يا ممدوح ، براحتك 

تانى يوم الصبح ، ممدوح اخد علية و نزلوا مع بعض راحوا على الجريدة اللى طلعت فعلا قدام العمارة اللى فيها شقة ممدوح ، يعنى يادوب عدوا الشارع 

اخدها و طلعوا على مكتب رئيس التحرير و طلب من السكرتيرة انها تديله خبر بوجودهم ، و بعد دقيقة واحدة دخلوا له و ممدوح بيقول بابتسامة عريضة : اظبط ساعتك علينا .. فى المعاد بالثانية 

الاستاذ سامى و اللى عمره ناهز الخمسين وقف فى مكانه و قال بابتسامة : اهلا ممدوح .. فعلا فى معادك 

ممدوح سلم عليه و شاور على علية و قال : و دى تبقى علية اختى اللى كلمتك عنها 

سامى بترحاب : اهلا يا استاذة علية .. ان شاء الله تنبسطى معانا 

علية : متشكرة اوى و اتمنى انى اقدر اقدم اضافة للجريدة 

سامى : انتى اكيد عارفة ان مهنتنا مافيهاش وسايط ، و بعدين كمل بمرح و قال .. بس هنعتبر انك حالة خاصة 

علية كشرت و بصت لممدوح اللى ضحك و قال : يابنتى ماتقفشيش كده ، الاستاذ سامى قرا كل مقالاتك بتاعة جريدة الجامعة و عشان كده وافق على شغلك معاه 

علية قالت لسامى بفضول : احلف .. عجبت حضرتك بجد 

سامى : طالما فينا من حلفان .. يبقى لأ

علية بصدمة : لأ ايه .. ماعجبتكش

سامى بضحك : انتى طلعتى خفيفة اوى ، انا اقصد انى شفت منهم

 ريبورتاجين بس ، لكن ناجى بقى هو اللى شافهم كلهم و قال عليكى موهوبة

و

             الفصل السادس من هنا

لقراءة باقي الفصول من هنا

تعديل المقال